Δευτέρα 28 Σεπτεμβρίου 2009

ΜΑΥΡΟΣ ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΤΟΞΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ ΠΑΝΕ ΜΑΖΙ

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ = ΜΑΦΙΑ = ΤΟΞΙΚΟΣ ΘΑΝΑΤΟΣ  ΚΑΙ "ΗΜΕΙΣ ΑΔΩΜΕΝ",  ΩΣ  "ΑΡΝΑΚΙ  ΑΣΠΡΟ ΚΑΙ  ΠΑΧΥ" ΠΟΥ ΠΕΑΙ  ΓΙΑ  ΣΦΑΓΗ, ή  ΩΣ  ΟΠΑΔΟΙ ΑΠΑΤΗΛΩΝ ΙΔΕΟΛΟΓΙΩΝ  ΚΑΙ  ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ  ΕΞΟΥΣΙΟΜΑΝΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΑΝΤΗΔΩΝ ΚΑΙ ΑΠΑΝΘΡΩΠΩΝ ΕΞΟΥΣΙΩΝ. 




ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ

Τετάρτη 23 Σεπτεμβρίου 2009

Η ΣΩΤΗΡΙΑ ΤΟΥ ΠΑΛΝΗΤΗ ΠΡΟΫΠΟΘΕΤΕΙ ΤΗΝ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΟΥ ΒΡΩΜΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΥ

«Ο ΡΥΠΑΙΝΩΝ

ΠΛΗΡΩΝΕΙ»:


ΕΝΑΣ ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΟΣ

ΜΥΘΟΣ


ΠΟΥ ΤΟΝ ΠΛΑΝΗΤΗ

ΣΚΟΤΩΝΕΙ


Γράφει
:
ο Κώστας Λάμπος


Ο ΒΡΩΜΟΚΑΠΙΤΑΛΙΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΟΝΟΜΑ

(ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΠΑΝΩ ΣΤΗΝ ΕΙΚΟΝΑ)

Το γράφημα είναι από ΤΑ ΝΕΑ/22.09.2009


Έγινε της μόδας , τα τελευταία χρόνια, και καραμέλα στα χείλη των αστών πολιτικών στην υπηρεσία του μεγάλου κεφαλαίου, των περιβαλλοντολογούντων "πράσινων" και των μαύρων βρωμιοκαπιταλιστών, η συνειδητά απατηλή "θεωρία" και η πολιτική που φέρει λογικοφανεις τίτλους, όπως "πράσινη επανάσταση", "Ο ρυπαίνων πληρώνει" και "πράσινη ανάπτυξη", για τη διαιώνιση φυσικά του καπιταλισμού, αφού καμιά από αυτές τις θεωρίες και τις πολιτικές δεν βρίσκει κουβέντα να πει για το ρόλο των χορηγών τους, δηλαδή των κεφαλαιοκρατών, του Κεφαλαίου και του Κέρδους.

Υποτίθεται πως το μέτρο "ο ρυπαίνων πληρώνει" αποσκοπεί στην :

1. άμεση και αντικειμενική εκτίμηση της άμεσης και επακόλουθης ζημιάς που προκαλεί η συγκεκριμένη ρύπανση,

2. επιβολή προστίμου ικανού να αποκαταστήσει στο ακέραιο και στη διάσταση του χρόνου τη ζημιά που προκλήθηκε από τη συγκεκριμένη ρύπανση,

3. είσπραξη του προστίμου από την πολιτεία, ή τις πολιτείες σε περίπτωση διεθνούς ρύπανσης (λ.χ. περιπτώσεις Χιροσίμα, Ναγκασάκι, Τσερνομπίλ και πυρηνικές δοκιμές) και τη διάθεση για την πλήρη και οριστική αποκατάσταση της ζημιάς.

Για να λειτουργήσει αυτό το σύστημα και να τύχει καθολικής εφαρμογής χρειάζεται ένας γιγάντιος παγκόσμιος μηχανισμός το τεράστιο κόστος λειτουργίας του οποίου θα έπρεπε να επιμερίζεται στους ρυπαίνοντες και να προσμετράται αναλογικά σε κάθε ζημιά από ρύπανση.

Ερώτημα πρώτο:
Υπάρχει κανένας που πιστεύει πως σε συνθήκες καπιταλισμού και μάλιστα πλιάτσικοκαπιταλισμού ή μανιακού καπιταλισμού θα εφαρμοστεί αυτό το μέτρο;

Ερώτημα δεύτερο:
Με δεδομένο πως η ρύπανση :
α. καταστρέφει το όζον με τις γνωστές συνέπειες του θερμοκηπίου,
β. καταστρέφει τη χλωρίδα και την πανίδα του πλανήτη,
γ. ρυπαίνει τα επιφανειακά και τα υπόγεια αποθέματα νερού,
δ. πυροδοτεί την οικολογική βόμβα",
ε. σκοτώνει καθημερινά χιλιάδες ανθρώπους και
στ. έχει συσσωρεύσει και συνεχίζει να συσσωρεύει αθροιστικά τόσα ραδιενεργά απόβλητα και τοξικές ουσίες που θα σκοτώνουν τη ζωή για χιλιάδες χρόνια, ακόμα κι' αν σήμερα σταματούσε κάθε μορφής ρύπανση του πλανήτη,
πιστεύει κανείς πως είναι δυνατή η αποτίμηση των ζημιών ;

Ερώτημα τρίτο:
Ποιός και με ποιά κριτήρια θα αποτιμήσει τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπινες ζωές που
χάνονται καθημερινά εξαιτίας της ρύπανσης;

Ερώτημα τέταρτο:
Ποιός και με ποιά κριτήρια θα αποτιμήσει τη ζημιά που προκαλείται στα διάφορα οικοσυστήματα εξαιτίας της ρύπανσης , διαδικασία που οδηγεί στην ερημοποίηση τεράστιων περιοχών του πλανήτη, πράγμα που σημαίνει πως, αν δεν αντιδράσει άμεσα και δραστικά σύμπασα η ανθρωπότητα για να σταματήσει την καπιταλιστική λεηλασία του πλανήτη, η Γη θα γίνει αργά ή γρήγορα μια ακατοίκητη «Σελήνη», ή ένας ακατοίκητος Άρης.

Γι' αυτό λοιπόν η θεωρία "ο ρυπαίνων πληρώνει" είναι όπως κάθε αμερικάνικο παραμύθι, μιά απάτη για να συνεχίσει ο καπιταλισμός την καταστροφή και να σπέρνει το θάνατο για το κέρδος, πράγμα που σημαίνει πως είναι μια επικίνδυνη απάτη.
Μιά απάτη που την έστησε η νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση για να αγοράζουν οι πολυεθνικές των καπιταλιστικών μητροπόλεων "δικαιώματα ρύπανσης" από τις χώρες του Τρίτου Κόσμου.

Συμπέρασμα:
Αγώνας κατά της ρύπανσης σημαίνει αγώνας για το ξεπέρασμα του κερδοκεντρικού καπιταλισμού και το πέρασμα σε έναν άλλο ανθρωποκεντρικό τρόπο παραγωγής που θα σέβεται τη φύση και τη ζωή.
Ο υποβιβασμός αυτού του αγώνα από αγώνα για τη ζωή και τη σωτηρία του πλανήτη, σε 'αγώνα περιβαλλοντολογούντων για το περιβάλλον, πράσινων ', χωρίς να αμφισβητείται ρητά, ριζικά και ασυμβίβαστα ο καπιταλισμός, δεν είναι, σε τελική ανάλυση, παρά αγώνας των ατζέντηδων του βρωμοκαπιταλισμού που στις μέρες μας παράγει ρύπους για να προκαλέσει ζήτηση για την αγορά 'αντιρυπογόνων συστημάτων" και διάφορα άλλα κερδοφόρα "μέτρα".

Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009

ΚΑΤΑΡΓΕΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΕΣ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ. ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΤΕ ΤΗΝ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑ. ΕΠΙΒΑΛΤΕ ΣΧΕΣΕΙΣ ΑΥΤΟΔΙΕΥΘΥΝΣΗΣ ΤΗΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ. ΝΑ ΑΥΤΟΚΤΟΝΗΣΟΥΝ ΟΙ ΕΡΓΟΔΟΤΕΣ







SΟS, Οι εργαζόμενοι αυτοκτονούν

France Τelecom: 23 υπάλληλοι έχουν δώσει
τέλος στη ζωή τους από τις αρχές του 2008
*
300-400 Γάλλοι εργαζόμενοι αυτοκτονούν
κάθε χρόνο στη Γαλλία εξαιτίας των
δυσμενών συνθηκών εργασίας
*

ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Γιώργος Αγγελόπουλος

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: ΤΑ ΝΕΑ, Δευτέρα 14 Σεπτεμβρίου 2009
*
ΤΙ ΛΕΝΕ ΟΙ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΟΙ

«Αυτό που βλέπω καθημερινά στη δουλειά με σοκάρει βαθιά. Δεν μιλάω ούτε για τις αναδιαρθρώσεις, ούτε για τις καταργήσεις θέσεων εργασίας, αλλά για την καθημερινή διαχείριση. Πρόκειται για διαχείριση μέσω του τρόμου. Είμαστε υποχρεωμένοι να ζητάμε την άδεια από τον προϊστάμενό μας για να πάμε στην τουαλέτα. Αν ο χρόνος του διαλείμματος περάσει το ένα λεπτό, πρέπει να δικαιολογούμαστε γραπτώς. Τα αιτήματα για άδειες μένουν αναπάντητα».
Ανώνυμος
*
«Η αλλαγή ατμόσφαιρας συνέβη το 2000-2001. Στα 50 μου δέχθηκα ένα πριμ για να φύγω από την France Τelecom, δεν άντεχα άλλο. Είδα γύρω μου πόσο υπέφεραν οι συνάδελφοί μου: ασθένειες, κατάθλιψη, κρίσεις με κλάματα ήταν πολύ συχνές και ξέρω ότι έκτοτε τίποτε δεν έχει βελτιωθεί... Όταν έχασα ξαφνικά τη δουλειά μου στο τμήμα Ανθρωπίνων Πόρων, ομολογώ ότι το βράδυ που γυρνούσα κλαίγοντας ήθελα να ρίξω το αυτοκίνητό μου σ΄ έναν πλάτανο. Ήταν η μοναδική φορά στη ζωή μου που μου σκέφτηκα κάτι τέτοιο».
Κατρίν Ρ.
*

«Πριν από δέκα χρόνια ήμουν υπερήφανη που άρχισα να εργάζομαι στη France Τ l com. Έκτοτε τα πράγματα άλλαξαν πολύ. Δεν θεωρούμαστε πια άνθρωποι, αλλά αριθμοί. Δουλεύω στις Πωλήσεις και το μόνο που μετράει είναι πόσα τηλεφωνήματα έκανα μέσα στην ημέρα και πόσες πωλήσεις. Το στρες είναι μόνιμο και οι μεταθέσεις συχνές... Οι περισσότεροι συνάδελφοί μου είναι με αντικαταθλιπτικά. Πόσο καιρό θα αντέξω ακόμη;».
Ολιβιά Λ.

24 ΕΓΙΝΑΝ ΟΙ ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΕΣ ΣΤΗ  FRNCE TELECOM

«Δεν υπάρχουν ποτέ αυτοκτονίες. Υπάρχουν μόνο δολοφονίες». 
Έλσα Τριολέ

Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

MOBBING, ΕΠΕΙΔΗ ΤΟ ΚΕΦΑΛΑΙΟΚΡΑΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΕΤΕΤΡΕΨΕ ΤΗΝ ΕΡΓΑΣΙΑ ΑΠΟ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΣΕ ΔΟΥΛΕίΑ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΧΩΡΟΥΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ ΑΠΟ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΣΕ ΚΑΤΕΡΓΑ

[ Δρόμοι ]

Του Ρούσσου Βρανά

rvranas@otenet.gr

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ: ΤΑ ΝΕΑ, Πέμπτη 10 Σεπτεμβρίου 2009

Μια απουσία...

... προσέξαμε στα αίτια της αυτοκτονίας, που απαριθμεί σε ανακοίνωσή του ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας, με αφορμή την παγκόσμια ημέρα για την πρόληψή της: ψυχικές διαταραχές, κατάχρηση οινοπνευματωδών ποτών, εύκολη πρόσβαση σε εντομοκτόνα. Κάτι λείπει. Αλλά τι; Μάταια θα το αναζητήσουμε στο αμερικανικό περιοδικό «Τάιμ», που μόλις πριν από μερικές μέρες δημοσίευσε άρθρο με τον τίτλο «Μήπως η οικονομική κρίση κάνει καλό στην υγεία;». Εκτός από μακάβριο, ήταν ένα ερώτημα ρητορικό. Γιατί το περιοδικό κατέληγε στο συμπέρασμα πως η ανεργία μειώνει τους θανάτους, επειδή δεν περισσεύουν στους ανέργους λεφτά για να τα ξοδεύουν στα πιοτά και στα ξενύχτια. Το περιοδικό...
... αποσιωπούσε έτσι τα στοιχεία του αμερικανικού Γραφείου Στατιστικής της Εργασίας που δείχνουν ότι οι αυτοκτονίες στους χώρους δουλειάς αυξήθηκαν κατά 28% το 2008 στις ΗΠΑ (με κυριότερα αίτια την οικονομική δυσχέρεια, την εργασιακή ανασφάλεια και την αφόρητη πίεση που νιώθουν πολλοί Αμερικανοί εργαζόμενοι). Αναφερόταν πάντως σε έρευνα του ιατρικού περιοδικού «Λάνσετ», σύμφωνα με την οποία το ισχυρό κοινωνικό κράτος περιορίζει τις αυτοκτονίες που οφείλονται στην ανεργία. Παράδειγμα οι σκανδιναβικές χώρες και ιδιαίτερα η Φινλανδία και η Σουηδία στην κρίση του 1992. Στην Ιρλανδία, οι αρχές εκπαιδεύουν το προσωπικό των κοινωνικών υπηρεσιών για να μπορεί να αντιμετωπίσει τις αυτοκτονικές τάσεις ανθρώπων που έχασαν τις δουλειές τους εξαιτίας της οικονομικής κρίσης. Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύεται στους «Τάιμς της Ιρλανδίας», η ανεργία αυξάνει κατά 70% τον κίνδυνο να προχωρήσουν στο απονενοημένο διάβημα.

Ο Ζαν-Μισέλ...

... είχε όμως τη δουλειά του. Το σημείωμα που άφησε ένα βράδυ στους συναδέλφους του στη γαλλική τηλεφωνική εταιρεία κατέληγε έτσι: «Έχω καταντήσει ένα σκουπίδι. Καλύτερα να βάλω ένα τέλος». Ήταν ένας από τους 21 εργαζόμενους που έχουν αυτοκτονήσει στη Φρανς Τελεκόμ από το 2008. Ήταν ένας από τους 300-400 Γάλλους εργαζόμενους που αυτοκτονούν κάθε χρόνο στη Γαλλία εξαιτίας των δυσμενών συνθηκών εργασίας. Η ψυχολογική πίεση που ασκεί το φάσμα της επικείμενης απόλυσης πάνω στους εργαζόμενους της Φρανς Τελεκόμ είναι αφόρητη από τότε που άρχισε η ιδιωτικοποίησή της με τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Λιονέλ Ζοσπέν. Στο διάστημα 2006-2008, είκοσι δύο χιλιάδες από αυτούς έχασαν τις δουλειές τους. Μα και αυτοί που έμειναν δεν περνούν καλύτερα. Ύστερα από σχετική έρευνα, κοινωνιολόγοι με επικεφαλής τη Νοέλ Μπουρζί της Σορβόννης κατήγγειλαν την «προγραμματισμένη κακομεταχείριση των εργαζομένων» από τη διοίκηση. Το ίδιο έκαναν και τα συνδικάτα. «Διοικούν με την τρομοκρατία», δήλωσε στην εφημερίδα «Λε Μοντ» ο Ζεράρ Μπερτομιέ, συνδικαλιστικός εκπρόσωπος της Γαλλικής Συνομοσπονδίας Εργαζομένων. «Δίνουν την εντύπωση πως πιέζουν τόσο πολύ τους εργαζόμενους για να τους αναγκάσουν να φύγουν από μόνοι τους».

Τι είδους...

... σύστημα είναι όμως αυτό; Και πόσο μπορεί να αντέξει ακόμη; Η μοναδική επιλογή που έχει να προσφέρει πια στον εργαζόμενο δεν αφορά τη ζωή αλλά τον θάνατό του: από την πείνα ή την αυτοκτονία.