Σάββατο 27 Αυγούστου 2011

ΟΙ ΤΡΑΠΕΖΕΣ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ ΤΗΣ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΣ. ΑΝΤΕ ΣΕ ΛΙΓΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΓΚΟ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ


Απόφαση-κόλαφος για τις τράπεζες

ΑΝΑΔΗΜΟΣΊΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ  tvxsteam

Ελπίδα σε χιλιάδες υπερχρεωμένους καταναλωτές δίνουν οι δυο πρόσφατες αποφάσεις του Ειρηνοδικείου Θεσσαλονίκης, που αφορούσαν τη ρύθμιση οφειλών σε πιστωτικά ιδρύματα. Σύμφωνα με το Κέντρο Προστασίας Καταναλωτών, οι δυο αποφάσεις ανοίγουν το δρόμο για συμβιβασμό των τραπεζών με τους δανειολήπτες και αποτελούν κόλαφο, για τις πρώτες.
Στην πρώτη περίπτωση, 63χρονη καταναλώτρια προσέφυγε, στο Κέντρο Προστασίας Καταναλωτών (ΚΕΠΚΑ), το Σεπτέμβριο του 2010, για να υπαχθεί, στο νόμο, για τη ρύθμιση των χρεών υπερχρεωμένων νοικοκυριών. Η καταναλώτρια, η οποία είχε εισόδημα 1.850 ευρώ, το μήνα, όφειλε 202.107 ευρώ, σε οχτώ τράπεζες και το χρέος της προερχόταν, από πιστωτικές κάρτες και καταναλωτικά δάνεια. Το μόνο περιουσιακό στοιχείο ήταν ένα αυτοκίνητο, 1.200 κυβικών του 2001. Η καταναλώτρια είχε περιέλθει, σε μόνιμη αδυναμία αποπληρωμής των οφειλών της, λόγο σοβαρών προβλημάτων υγείας.
Το ΚΕΠΚΑ συνέταξε σχέδιο αποπληρωμής των οφειλών και το απέστειλε, στις τράπεζες. Δυστυχώς, οι τράπεζες δεν αποδέχτηκαν το σχέδιο και έτσι, η καταναλώτρια, το Φεβρουάριο του 2011, κατέθεσε αίτηση, στο Ειρηνοδικείο Θεσσαλονίκης.
Πριν από λίγες ημέρες η υπόθεση εκδικάστηκε και αποφασίστηκε η καταναλώτρια να καταβάλει στις τράπεζες το ποσό των 750 ευρώ το μήνα για τέσσερα χρόνια. Πέτυχε "κούρεμα" του χρέους της κατά 82%, το συνολικό ποσό που θα καταβάλει ανέρχεται στα 36.000 ευρώ, ενώ το δικαστήριο της αφήνει, 1.100 ευρώ, το μήνα, για να αντιμετωπίσει τα έξοδά της.
Ανάλογη ήταν η απόφαση του Ειρηνοδικείου Θεσσαλονίκης και για ένα ανδρόγυνο με δυο παιδιά, με οικογενειακό εισόδημα 2.700 ευρώ, το μήνα, και συνολικά χρέη σε πέντε τράπεζες που ξεπερνούσαν τις 147.842 ευρώ. Το ζευγάρι είχε περιέλθει, σε μόνιμη αδυναμία αποπληρωμής των οφειλών του, λόγω μείωσης των ημερών απασχόλησης του συζύγου, στην εργασία του, οπότε το οικογενειακό εισόδημα μειώθηκε, κατά πολύ.
Όπως και στην πρώτη περίπτωση, το ζευγάρι μετά την άρνηση των πιστωτικών ιδρυμάτων να έρθουν σε συμφωνία για μείωση του χρέους, προσέφυγε στους ειδικούς.
Το ζευγάρι τελικά πέτυχε μείωση του οφειλούμενου ποσού κατά 44% και η πρώτη κατοικίας της οικογένειας δε θα κατασχεθεί.
Οι τράπεζες, κατά την εκδίκαση των δύο υποθέσεων, κατηγόρησαν τους καταναλωτές, για ανεύθυνο δανεισμό και δόλο, ότι δηλαδή απέκρυπταν την πραγματική τους οικονομική κατάσταση, από τις τράπεζες και λάμβαναν, έτσι, νέα δάνεια. Το Ειρηνοδικείο, όμως, απέρριψε τις κατηγορίες καθώς οι ίδιες οι τράπεζες έχουν τη δυνατότητα εκτός από την έρευνα των οικονομικών δυνατοτήτων του αιτούμενου δάνειο να διαπιστώσουν και τις λοιπές δανειακές υποχρεώσεις του ή την εν γένει οικονομική του συμπεριφορά μέσω του συστήματος «Τειρεσίας».
Από την πλευρά του το Κέντρο Προστασίας Καταναλωτών σε ανακοίνωσή του αναφέρει: "ελπίζουμε ότι οι αποφάσεις αυτές του Ειρηνοδικείου Θεσσαλονίκης, θα οδηγήσουν τις τράπεζες να αναλογιστούν τις ευθύνες τους, για την υπερχρέωση των νοικοκυριών και να αλλάξουν πολιτική, τόσο στις μεθόδους προώθησης και πώλησης των δανειακών τους προϊόντων, όσο και κατά το αρχικό στάδιο της εφαρμογής του νόμου, για τα υπερχρεωμένα νοικοκυριά, ώστε να επιτυγχάνεται συμφωνία, στο εξωδικαστικό στάδιο και να μην απαιτείται η προσφυγή, στα Ειρηνοδικεία ".

Σάββατο 20 Αυγούστου 2011

Ο άγριος καπιταλισμός βγαίνει στους δρόμους




Ο άγριος καπιταλισμός βγαίνει στους δρόμους

Του David Harvey

Αναδημοσίευση από το: http://ilesxi.wordpress.com

Το συγκεκριμένο άρθρo γράφτηκε στις 11/8/2011 και δημοσιεύτηκε στο περιοδικό Counterpunch υπό τον τίτλο “Feral Capitalism Hits the Streets”.   ‘Feral’ είναι η λέξη την οποία επέλεξαν τα Βρετανικά ΜΜΕ για να χαρακτηρίσουν τους νεαρούς ταραξίες. Σημαίνει ‘άγριος’, ‘όχι εξημερωμένος’, ‘απολίτιστος’ και γειτνιάζει με τη λέξη ‘savage’. Αυτή τη λέξη χρησιμοποιεί κι ο David Harvey ως ραχοκοκκαλιά του κειμένου του, με διαφορετικά συμφραζόμενα κάθε φορά, για να μας βοηθήσει να δούμε πιο καθαρά πως  οι ταραξίες «κάνουν μονάχα ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι».   Για να μη χάσουμε τον ‘μίτο της Αριάδνης’, στη μετάφραση επιλέχθηκε μια και μοναδική απόδοση της λέξης ‘feral’: ‘άγριος’.

‘Μηδενιστές και άγριους έφηβους’ τους αποκάλεσε η Daily Mail: οι τρελοί έφηβοι από κάθε κοινωνικό στρώμα που ξεχύθηκαν στους δρόμους, άμυαλοι και απελπισμένοι, εκτοξεύοντας τούβλα, πέτρες και μπουκάλια στους μπάτσους ενόσω λεηλατούσαν από τη μια και βάζανε φωτιά από την άλλη, και οδήγησαν τις αρχές σε ένα χαρωπό κυνηγητό, όπου αυτές δεν ήξεραν ποιον να πρωτοπιάσουν, καθώς χαραζόταν με tweets η πορεία από τον έναν στρατηγικό στόχο στον άλλον.
Η λέξη ‘άγριοι’ με χτύπησε σαν αστροπελέκι. Μου θύμισε το πώς απεικονίζονταν οι κομμουνάροι στο Παρίσι το 1871, σαν άγρια θηρία, σαν ύαινες, που τους άξιζε να εκτελεστούν με συνοπτικές διαδικασίες στο όνομα της ιερότητας της ιδιωτικής περιουσίας, της ηθικότητας, της θρησκείας και της οικογένειας. Όμως μετά, η λέξη μου έφερε στο μυαλό έναν άλλο συνειρμό: την επίθεση στα ‘άγρια ΜΜΕ’ από τον  Tony Blair, ο οποίος είχε βολευτεί τόσο καιρό στην αριστερή τσέπη του Rupert Murdoch εως ότου αργότερα αντικαταστάθηκε, όταν ο Murdoch έχωσε το χέρι στη δεξιά του τσέπη για να τραβήξει τον David Cameron.
Θα υπάρξουν φυσικά οι συνηθισμένες υστερικές συζητήσεις ανάμεσα σε όσους ρέπουν στην θέαση των ταραχών ως ζήτημα καθαρής, αχαλίνωτης και αδικαιολόγητης εγκληματικότητας, και όσους ανυπομονούν να θέσουν τα γεγονότα στα πλαίσια των συμφραζομένων της κακής αστυνόμευσης, του συνεχιζόμενου ρατσισμού, της αδικαιολόγητης δίωξης των νεαρών και των μειονοτήτων, της μαζικής ανεργίας των νέων, της ακμάζουσας κοινωνικής αποστέρησης και της βλακώδους πολιτικής λιτότητας που δεν έχει να κάνει με τα οικονομικά αλλά με τη διαιώνιση και την παγίωση προσωπικού πλούτου και δύναμης. Μερικοί μπορεί ακόμα και να υπερθεματίσουν καταδικάζοντας τις κενές νοήματος, αλλοτριωτικές ιδιότητες τόσων επαγγελμάτων και τόσο μεγάλου μέρους της καθημερινής ζωής εν μέσω τεράστιων αλλά ανισομερώς κατανεμημένων δυνατοτήτων άνθησης του ανθρώπου.
Αν είμαστε τυχεροί, θα έχουμε επιτροπές και αναφορές που θα ξαναματαλένε ό,τι ειπώθηκε για το Brixton και το Toxteth στα χρόνια της Thatcher. Λέω ‘τυχεροί’  επειδή τα άγρια ένστικτα του τωρινού Πρωθυπουργού μοιάζουν περισσότερο εναρμονισμένα με τα κανόνια νερού, τα δακρυγόνα και τις πλαστικές σφαίρες όσο κάνει υποκριτικά από καθέδρας κήρυγμα για την απώλεια του ηθικού προσανατολισμού, την παρακμή των καλών τρόπων συμπεριφοράς και τον θλιβερό εκφυλισμό των οικογενειακών αξιών και της πειθαρχίας μεταξύ των πλανημένων νεολαίων.
Όμως, το πρόβλημα είναι ότι ζούμε σε μια κοινωνία όπου ο καπιταλισμός ο ίδιος έχει εξαγριωθεί ανεξέλεγκτα. Άγριοι πολιτικοί κλέβουν στα έξοδά τους, άγριοι τραπεζίτες κουρσεύουν το δημόσιο κορβανά, Γενικοί Διευθυντές, διαχειριστές των hedge funds και ιδιοφυΐες των ιδιωτικών επενδυτικών κεφαλαίων  λεηλατούν τον πλούτο του κόσμου, τηλεφωνικές και πιστωτικές εταιρίες φορτώνουν τους λογαριασμούς ολονών με μυστήριες χρεώσεις, καταστηματάρχες αισχροκερδούν, και με το παραμικρό απατεώνες και κομπιναδόροι στήνουν παπατζιλίκια στα υψηλότερα κλιμάκια του επιχειρηματικού και πολιτικού κόσμου.
Η πολιτική οικονομία της μαζικής ανέχειας, των αρπακτικών πρακτικών που μοιάζουν με ληστεία μέρα μεσημέρι, ιδιαίτερα των φτωχών και τρωτών, των άδολων και των νομικά απροστάτευτων, αποτελεί την ημερήσια διάταξη. Πιστεύει κανείς ότι είναι δυνατό να βρεθεί πια ένας τίμιος καπιταλιστής, ένας τίμιος τραπεζίτης, ένας τίμιος πολιτικός, ένας τίμιος καταστηματάρχης ή ένας τίμιος αστυνομικός διευθυντής; Ναι, υπάρχουν. Όμως, μονάχα ως μια μειοψηφία που όλοι οι άλλοι την θεωρούν ηλίθια. Βάλε μυαλό. Βγάλε Εύκολα Κέρδη. Εξαπάτησε και κλέψε! Οι πιθανότητες να πιαστείς είναι μικρές. Και, εν πάσει περιπτώσει, υπάρχουν πολλοί τρόποι να θωρακίσεις τον προσωπικό πλούτο απέναντι στα κόστη της εταιρικής αδικοπραγίας.
Αυτό που θα πω ίσως σοκάρει. Οι περισσότεροι από εμάς δεν το βλέπουμε επειδή δεν θέλουμε. Σίγουρα κανένας πολιτικός δεν τολμά να το πει και ο Τύπος θα το τύπωνε μόνο για να ‘θάψει’ αυτόν που το ‘πε. Αλλά φαντάζομαι πως κάθε ταραξίας στους δρόμους γνωρίζει ακριβώς τι εννοώ. Κάνουν μονάχα ό,τι κάνουν όλοι οι άλλοι, αν και με διαφορετικό τρόπο – πιο κραυγαλέα και εξόφθαλμα στους δρόμους. Ο Θατσερισμός αποδέσμευσε τα άγρια ένστικτα του καπιταλισμού (τα ‘ζωικά πνεύματα’ του επιχειρηματία όπως σεμνότυφα τα ονόμασαν) και έκτοτε τίποτα δεν έχει εμφανιστεί για να τα χαλιναγωγήσει. Σπάστα και κάψτα [slash and burn] είναι τώρα το απροκάλυπτο σύνθημα των κυρίαρχων τάξεων, παντού πάνω-κάτω.
Αυτή είναι η νέα κανονικότητα στην οποίο ζούμε. Με αυτό θα έπρεπε να ασχοληθεί η επόμενη μεγάλη επιτροπή διερεύνησης. Όλοι, όχι μόνο οι ταραξίες, θα έπρεπε να απολογηθούν. Ο άγριος καπιταλισμός θα έπρεπε να δικαστεί για εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας καθώς και εγκλήματα κατά της φύσης.
Δυστυχώς, αυτό είναι που τούτοι οι άμυαλοι ταραξίες δεν μπορούν να δουν ή να απαιτήσουν. Όλα συνωμοτούν στο να αποτρέψουν κι εμάς να το δούμε και να το απαιτήσουμε. Γι’ αυτό η πολιτική εξουσία φορά με τόση βιάση τα ιμάτια της αφ’ υψηλού ηθικότητας και της υποκριτικής επιχειρηματολογίας·ώστε κανείς να μη μπορέσει να τη δει τόσο γυμνά διεφθαρμένη και τόσο ηλίθια παράλογη.
Όμως υπάρχουν διάφορες αναλαμπές ελπίδας και Φωτός στον κόσμο. Τα κινήματα των αγανακτισμένων [indignados] στην Ισπανία και την Ελλάδα, οι επαναστατικές τάσεις στη Λατινική Αμερική, τα κινήματα χωρικών στην Ασία, όλα αρχίζουν να καταλαβαίνουν την απέραντη βρωμιά που ένας αρπακτικός και άγριος παγκόσμιος καπιταλισμός έχει αμολήσει στον κόσμο. Τι χρειαζόμαστε οι υπόλοιποι από εμάς για να το δούμε και δρώντας να το αλλάξουμε; Πως μπορούμε να κάνουμε μια νέα αρχή; Τι κατεύθυνση να ακολουθήσουμε; Οι απαντήσεις δεν είναι εύκολες. Όμως ένα πράγμα ξέρουμε στα σίγουρα: μπορούμε να πάρουμε σωστές απαντήσεις μόνο κάνοντας τις σωστές ερωτήσεις.