Δευτέρα 28 Οκτωβρίου 2013

Το εξωτερικό χρέος της Ελλάδας, η περίπτωση των Odious Debt και το Δόγμα Calvo




Η αποικιοκρατία και ο ιμπεριαλισμός, ότι δεν κατάφεραν να επιτύχουν με τη βάρβαρη και καταστροφική πολεμική τους βία, προσπαθούν ως παγκοσμιοποίηση του κεφαλαίου να το επιτύχουν με τον καταχρηστικό δανεισμό  των φτωχών και εξαρτημένων χωρών. Η περίπτωση της Ελλάδας είναι χαρακτηριστική περίπτωση αυτής της κατακτητικής πολιτικής του κεφαλαίου. Υπάρχουν πολλές απόψεις για τις επιλογές που έχουν οι εξαρτημένες και καταχρηστικά υπερχρεωμένες χώρες για να βγουν από το θανάσιμο εναγκαλισμό τους από τους δανειστές τους. Ως Πρωτοβουλία Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό είχαμε καταθέσει τη δική της άποψη με το κείμενο 'Η Μεγάλη Καμπή' (βλέπε, περιοδικό Πολίτες, τεύχος Απρίλη 2010 και http://epithesh.blogspot.gr/2010/04/h.html, καθώς επίσης και με το κείμενο "Odious Depbt και τρία ερωτήματα", στο http://epithesh.blogspot.gr/2010/06/odious-dept.html, Από τότε ακούστηκαν και γράφτηκαν πολλές απόψεις και το κυριότερο επιβλήθηκαν πολιτικές που οδήγησαν την Ελλάδα σε ακόμα μεγαλύτερο εξωτερικό καταχρηστικό δανεισμό. Φιλοξενούμε παρακάτω ένα ενδιαφέρον κείμενο που ρίχνει, από τη σκοπιά του διεθνούς και του ελληνικού δικαίου, φως στο θέμα του καταχρηστικού δανεισμού της Ελλάδας και αποτελεί ισχυρό αντίλογο στην πολιτική που εφαρμόστηκε για την αντιμετώπισή του. Ο διάλογος δεν έβλαψε ποτέ και κανέναν εκτός από εκείνους που αγαπούν τον μονόλογό τους και  μας θέλουν κωφάλαλους.

Για την πρωτοβουλία Διαλόγου για την Άμεση Δημοκρατία και τον Ουμανισμό

Κώστας Λάμπος


 *


H Μονομερής διαγραφή του εξωτερικού χρέους

στο Ελληνικό και Διεθνές Δίκαιο. 
Το «δόγμα Calvo»*

Του Δημήτρη Αντωνίου

Το κάθε κράτος μπορεί νόμιμα ως ελεύθερη και χωρίς προϋποθέσεις, εξωτερικές και εσωτερικές, έκφραση, πραγμάτωση και αυτοπροστασία της Εθνικής του Κυριαρχίας να κατάσχει (σε περίπτωση παράνομων πράξεων), να απαλλοτριώσει, ή να εθνικοποιήσει, ημεδαπές και αλλοδαπές, κρατικές και ιδιωτικές, ιδιοκτησίες και επενδύσεις στην εδαφική του επικράτεια, με αναγκαστικά κύριο και πρωταρχικό σκοπό την διασφάλιση και προστασία της Εθνικής του Κυριαρχίας και γενικότερα του Δημοσίου του Συμφέροντος (νοουμένου εδώ και με την δευτερεύουσα οικονομική, αλλά κυρίως με την πρωταρχική έννοια του, ήτοι αυτή της Εθνικής του Κυριαρχίας), με ή χωρίς αποζημίωση των πρώην ιδιοκτητών (Συνταγμα. 1,17,106).
Ως «επενδύσεις» εδώ νοούνται αδιακρίτως και ισότιμα, οι βιομηχανικές επενδύσεις, οι επενδύσεις εκμετάλλευσης ορυκτού πλούτου (concession agreements), αλλά και επενδύσεις (δανειακών) κεφαλαίων, ήτοι χρηματικά δάνεια με την μορφή ομολόγων, εντόκων γραμματίων κλπ. Τα δικαιώματα αυτά προστασίας της Εθνικής Κυριαρχίας και Εθνικού Συμφέροντος, έχουν ενσωματωθεί στο διεθνές δίκαιο τυπικά από το 1962 (βλ. βιβλ. Works in the UN Comission on Permanent Soevereignty over Natural Resources & Resolution 1804 (XVII) by the UN General Assembly on 14.12.1962) κι αποτελούν μια τροποποίηση του «δόγματος Calvo» (Calvo`s doctrine), το οποίο εισηγήθηκε ο Αργεντίνος δικαστής Calvo το 1868 (στον κολοφώνα της αποικιοκρατικής εκμετάλλευσης του τρίτου κόσμου από της ευρωπαϊκές κυρίως αποικιοκρατικές χώρες).
Σύμφωνα με το δόγμα αυτό, όταν μια ξένη επένδυση (βιομηχανική ή δανειακή-κεφαλαιακή με την μορφή δανείων και ομολόγων), διακρατική (με την μορφή διεθνών συνθηκών), η μεταξύ κράτους και ιδιωτών επενδυτών (με την μορφή συμβολαίων), δημιουργήσει, στην χώρα λειτουργίας της, συνθήκες άνισης και αήθους οικονομικής εκμετάλλευσης του ντόπιου πληθυσμού υπέρ της, ή του κράτους καταγωγής της οδηγώντας αναγκαστικά και στην συνακόλουθη απώλεια της Εθνικής Κυριαρχίας της χώρας, λειτουργίας της υπέρ του κράτους καταγωγής της, ή υπέρ της επένδυσης της ίδιας, τότε το κράτος λειτουργίας της έχει το νόμιμο δικαίωμα να άρει την ανισότητα αυτή με οποιοδήποτε τρόπο, συμπεριλαμβανομένης και της εθνικοποιήσεώς της «επένδυσης» για λόγους «Εθνικού Συμφέροντος» (public utility), με την καταβολή (nationalization), ή όχι (expropriation) αποζημίωσης στον ιδιοκτήτη της επένδυσης.
Το «Εθνικό Συμφέρον» εδώ εννοιολογικά ταυτίζεται σύμφωνα με όσα προείπαμε κυρίως με την διασφάλιση, αλλά και την έκφραση της Εθνικής Κυριαρχίας του κράτους λειτουργίας της «επένδυσης».
Σε κάθε περίπτωση, το καταβλητέο και το ύψος της αποζημίωσης θα κριθεί και θα καθοριστεί αποκλειστικά από τα δικαστήρια του κράτους λειτουργίας της «επένδυσης» και με βάση τις οικονομικές συνθήκες και ανάγκες του ντόπιου πληθυσμού. Η εφαρμογή (υλοποίηση) του δόγματος Calvo, συνιστά ταυτόχρονα, την έκφραση (άσκηση) και την αυτοπροστασία της Εθνικής Κυριαρχίας του κράτους λειτουργίας της επένδυσης.
Μάλιστα σύμφωνα με το ίδιο αυτό «δόγμα» και όπως είπαμε ήδη η δικαστική αρμοδιότητα για τα προκύπτοντα νομικά ζητήματα στην διαδικασία εθνικοποίησης της «επένδυσης», ανήκουν αποκλειστικά στον κράτος υποδοχής και λειτουργίας της επένδυσης, το κυρίαρχο νομικό πλαίσιο και τα δικαστήρια του οποίου θα καθορίσουν, κυρίαρχα, το περιεχόμενο, την αναγκαιότητα της εθνικοποίησης, την αντικειμενική αλήθεια του κινδύνου του Εθνικού Συμφέροντος του λαού από την λειτουργία της επένδυσης στην επικράτειά του και τελικά την νομιμότητα της εθνικοποίησης, καθώς και την καταβολή ή όχι αποζημίωσης στον πρώην ιδιοκτήτη της.
Η εκδίκαση της υπόθεσης της εθνικοποίησης, στα δικαστήρια, του αλλοδαπού κράτους επενδυτή και σύμφωνα με το δικό του δίκαιο, αποκλείεται. Το «δόγμα Calvo» έτσι, στερεί τις ξένες (κρατικές και ιδιωτικές) επενδύσεις από την «διπλωματική ασυλία» και την «νόμιμη» στρατιωτική των προστασία από το ισχυρότερο κράτος επενδυτή. Το «δόγμα Calvo» συνιστά συνεπώς μια μορφή «δικαστικού εθνικισμού».
Με τον τρόπο αυτό, εξασφαλίζεται και διασφαλίζεται διεθνώς, η δίκαιη κατανομή του πλούτου με όρους αμοιβαίου σεβασμού, ισότητας και δικαιοσύνης μεταξύ των κρατών και των λαών των και αποκλείεται η συνέχιση και επαναφορά της δουλείας με άλλη μορφή και της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Το «δόγμα» Calvo, ήταν η πρώτη αντίδραση του Δικαίου κατά της άγριας και απάνθρωπης εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο στις αποικιοκρατούμενες χώρες από τους ευρωπαίους δυνάστες αποικιοκράτες του 19ου αιώνα.
Έκτοτε το δόγμα αυτό, συμπεριελήφθη σε όλα τα συντάγματα των κρατών της Νότιας. Αμερικής και κατέστη μέρος και του Διεθνούς Δικαίου από το 1962 με τις προαναφερόμενες συνθήκες: Works in the UN Comission on Permanent Soevereignty over Natural Resources & Resolution 1804 (XVII) by the UN General Assembly on 14.12.1962.
Οι αρχές του «δόγματος Calvo» ενσωματώθηκαν στο άρθρο 106, σε συνδυασμό με το άρθρο 28 παρ.1 του Ελληνικού Συντάγματος. Η αναγκαστική ισχύ των παραπάνω αρχών του «δόγματος Calvo» στα πλαίσια του Διεθνούς και Εθνικού Δικαίου για την ακύρωση των Διεθνών Συνθηκών και η δέσμευση των αντισυμβαλλομένων μερών της Δανειακής Σύμβασης της «ελληνικής κυβέρνησης και της Τρόικας», για τον σεβασμό και την εφαρμογή των σχετικών δικαστικών αποφάσεων, συνομολογείται στο άρθρο 6 παρ.6α, 6β, της Σύμβασης (του κεφ: Αποπληρωμή, Πρόωρη Αποπληρωμή, Υποχρεωτική Αποπληρωμή και Ακύρωση).
Στο «δόγμα Calvo» και στην συναφή παραπάνω συνθήκη του Διεθνούς Δικαίου στηρίχθηκαν οι 10άδες των νόμιμων εθνικοποιήσεων κατά διάφορων, ευρωπαϊκών κυρίως, αποικιοκρατικών εταιρειών και επιχειρήσεων που λειτουργούσαν σε αποικιοκρατούμενες χώρες του τρίτου κόσμου και οι οποίες λυμαίνονταν τον ντόπιο πλούτο σε συνθήκες ανθρώπινης δουλείας και εξευτελισμού του ντόπιου λαού.
Στο νομικό αυτό πλαίσιο στηρίχθηκε επίσης και η άρνηση αποπληρωμής των εξωτερικών δανείων από την ελληνική κυβέρνηση το 1934, η οποία δικαιώθηκε με την ιστορική απόφαση του διεθνούς δικαστηρίου αρ. 78/15061934 καθώς και η άρνηση της Αργεντινής το 2003 της αποπληρωμής των εξωτερικών της χρεών και η οποία (Αργεντινή) δικαιώθηκε επίσης με την από 8 Μαΐου 2007 απόφαση του Γερμανικού Συνταγματικού Δικαστηρίου για το ίδιο θέμα. Και τέλος, στο νομικό αυτό καθεστώς στηρίχθηκε και η νομιμότητα της δημοψηφισματικής απόφασης του Ισλανδικού λαού να αρνηθεί την αποπληρωμή των εξωτερικών του χρεών το καλοκαίρι του 2009, χωρίς ουδεμία συνέπεια.

• Συμπέρασμα πρώτο: Τα παραπάνω, απορρέοντα από το Διεθνές Δίκαιο, αναφαίρετα και μη-παραιτήσιμα υπέρ του Ελληνικού Λαού, δικαιώματα, θα μπορούσε να ασκήσει η
προδοτική ελληνική κυβέρνηση και δεν το έκανε. Μπορούσε δηλαδή, νόμιμα να αρνηθεί την αποπληρωμή των εξωτερικών της χρεών, τόσο των αρχικών της προς τις ιδιωτικές ξένες τράπεζες, όσο και των μετέπειτα δανειστών της, ήτοι των κρατών μελών της ΕΕ και του ΔΝΤ, για αντικειμενικούς λόγους έκτακτης εθνικής ανάγκης και προστασίας του Εθνικού της Συμφέροντος (Συντ.106).
Αντ’ αυτού όμως, η ελληνική κυβέρνηση, δολίως και προδοτικά, όχι μόνο δεν τον έκανε, αλλά προτίμησε να εξοφλήσει πλήρως τους ξένους τοκογλύφους, με τίμημα, την διάπραξη μιας ουσιαστικής βιολογικής, οικονομικής και ηθικής γενοκτονίας των Ελλήνων πολιτών της.
Όχι μόνο έκοψε τις ληξιπρόθεσμες οφειλές της προς τους Έλληνες πολίτες (κηρύσσοντας έτσι εσωτερική χρεοκοπία), για τις παρεχόμενες από τους τελευταίους επιχειρηματικές υπηρεσίες των (δημόσια έργα, προμηθευτές νοσοκομείων, επιστροφές φόρων κλπ.) προς αυτήν, αλλά και έκοψε, βαναύσως, απολυταρχικά και αλύπητα, μισθούς και συντάξεις, σε χαμηλομισθωτούς και χαμηλοσυνταξιούχους, σπρώχνοντας τους τελευταίους στα όρια της βιολογικής των εξαφάνισης και της ηθικής των απαξίωσης και εξαθλίωσης, έκλεισε νοσοκομεία και σχολεία.
Επέβαλε τέλος, θανατηφόρους στην κυριολεξία φόρους, καθώς και έκτακτα χαράτσια στην ακίνητη περιουσία, τα οποία ενσωματώνονται στους λογαριασμούς της ΔΕΗ, με ποινή για την μη πληρωμή των, την διακοπή του ρεύματος των ελληνικών σπιτιών αδιακρίτως!
Αν δεν είναι αυτή δόλια προαίρεση και διάπραξη Εσχάτης Προδοσίας κατά του Ελληνικού Λαού από την «ελληνική» Κυβέρνηση και του κοινοβουλίου που νομοθετεί τα μέτρα αυτά, τότε ποία είναι;
• Συμπέρασμα δεύτερο: H από 08.05.2011 Διεθνής Δανειακή Σύμβαση της «ελληνικής κυβέρνησης» με την Τρόικα, για τον δανεισμό της πρώτης από την δεύτερη με το ποσό των 120 δις. ευρώ, είναι επί της ουσίας αυτοδίκαια άκυρη (όχι απλά ακυρώσιμη) διότι:
α) Θυσιάζει το (οικονομικό κατ` αρχήν) Δημόσιο Συμφέρον του Ελληνικού Λαού, υπέρ των ξένων τοκογλυφικών οικονομικών δολοφόνων (Τρόικα, ξένες τράπεζες), σε βαθμό συνακόλουθης, έμμεσης μεν, αλλά ουσιαστικής κατάλυσης της Εθνικής Κυριαρχίας της Ελλάδος (σύμφωνα με όσα προαναφέραμε)
β) Παραβιάζει άμεσα και κατάφωρα την Εθνική Κυριαρχία της Ελλάδος με συγκεκριμένους όρους, με τους οποίους η «ελληνική» κυβέρνηση εκχωρεί παράνομα σε ξένες δυνάμεις και τις τρείς συνιστώσες της Λαϊκής Κυριαρχίας, ήτοι την Νομοθετική, Εκτελεστική και Δικαστική, καθώς και το σπουδαιότερο την εδαφική της ακεραιότητα σε αυτές, δια του αδιανοήτου όρου της Δανειακής Σύμβασης, με τον οποίο η «ελληνική Κυβέρνησης παραιτείται από την ασυλία, λόγω Εθνικής Κυριαρχίας, επί της εδαφικής ακεραιότητας και όλων των περιουσιακών στοιχείων της Ελλάδος!».
γ) Παραβιάζει το άρθρο 28 παρ.3 του Συντάγματος, σύμφωνα με το οποίο είναι δυνατή η εκχώρηση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας, μόνο με τον όρο του σεβασμού του δημοκρατικού πολιτεύματος και των αρχών της ισότητας και αμοιβαιότητας. Και τούτο διότι η Διεθνής Δανειακή Σύμβαση της Ελλάδος με την Τρόικα περιέχει τον όρο αρ.7 παρ.1 («Πληρωμές») με τον οποίο, απαγορεύει τον συμψηφισμό των (ενδεχομένων) οφειλών των μελών κρατών της ΕΕ (μέρος της Τρόικας) με το δάνειο της Ελλάδος που συνομολογείται με την Δανειακή αυτή Σύμβαση. Τούτο συνεπάγεται την παραβίαση των προαναφερομένων αρχών της ισότητας και αμοιβαιότητας, συνεπώς και την παράνομη και προδοτική μονομερή εκχώρησης της εθνικής μας κυριαρχίας σε ξένες δυνάμεις (Τρόικα).
δ) Καταλύει έμμεσα, αλλά ουσιαστικά, την Εθνική μας Κυριαρχία, δια της κατάλυσης του Εθνικού (οικονομικού) Συμφέροντος της Ελλάδος (εδώ θεωρουμένου με την οικονομική του σημασία), δια της παρ. α-ii του υποκεφαλαίου «Υποχρεώσεις» του κεφαλαίου της: «Παροχές, εγγυήσεις και Υποχρεώσεις», σύμφωνα με το οποίο: «Ο Δανειολήπτης δεσμεύεται να μην χορηγήσει σε οποιονδήποτε άλλο πιστωτή ή κάτοχο του δημοσίου χρέους (εσωτερικού ή εξωτερικού), προτεραιότητα σε σχέση με τους Δανειστές (της Τρόικας)». Ταυτόχρονα βέβαια, ο όρος αυτός, καθίσταται μπούμερανγκ κατά της εγκυρότητας της Σύμβασης αυτής, διότι καταλύσει την Εθνικής μας Κυριαρχία.
ε) Η αναφερθείσα τέλος Διεθνής Δανειακή Σύμβαση (Συνθήκη), είναι και τυπικά άκυρη, διότι δεν έχει επικυρωθεί με κυρωτικό νόμο από την βουλή με την ελάχιστη πλειοψηφία των 180 βουλευτών, όπως προβλέπεται ρητά στο άρθρο 28 παρ.2 του Συντάγματος. Το γεγονός όμως της μη-ψήφισης της Σύμβασης αυτής από την Βουλή, δεν την καθιστά νομικά ανίσχυρη και συνεπώς δεν απαλλάσσει τα υπογράφοντα αυτήν μέλη της ελληνικής κυβέρνησης από τις πολιτικές και ποινικές των ευθύνες διότι και μόνο η υπογραφή της απ` τα μέλη της «ελληνικής» κυβέρνησης, συνιστά Estoppel κατά το Διεθνές Δίκαιο, δηλαδή συνιστά μια δεσμευτική για την ελληνική κυβέρνηση υπόσχεση και δέσμευση (ένα ρητό συμβόλαιο) προς τα αντισυμβαλλόμενα κράτη για την πιστή εφαρμογή της.
Επιπλέον, η έμπρακτη τελικά εφαρμογή της Σύμβασης αυτής, παρά την μη-ψήφισή της από την Βουλή, συνιστά έναν ακόμα επιπρόσθετο επιβαρυντικό παράγοντα του εγκλήματος της Εσχάτης Προδοσίας κατά της Ελλάδος από την «ελληνική» Κυβέρνηση, διότι καταδεικνύει τον δόλο της τελευταίας στην διάπραξη του εγκλήματος αυτού και αποκαλύπτει το εγκληματικό της πάθος για την εκτέλεση της, προδοτικής και ακρωτηριαστικής για την Ελλάδα, Δανειακής αυτής Διεθνούς Σύμβασης.
Η υπογραφή συνεπώς τη Συνθήκης αυτής, αλλά και η έμπρακτη εφαρμογή της, συνιστά τον ορισμό της Εσχάτης Προδοσίας της «ελληνικής» Κυβέρνησης και της Βουλής που υπογράφει τους νόμους του Μνημονίου που ψηφίζονται σύμφωνα με τους όρους της Συνθήκης κατά της Ελλάδος. Συναφώς και η άρνηση της Κυβέρνησης να καταγγείλει και κηρύξει μονομερώς, έστω υστερόχρονα, άκυρη της Συνθήκη αυτή με ειδικό ακυρωτικό νόμο δεδομένου ότι όλες οι διεθνείς συνθήκες κυρώνονται στην Βουλή με κυρωτικούς νόμους (άρθρο 28 παρ.2 του Συντάγματος), ή έστω να ζητήσει την ακυρότητά της στα ελληνικά δικαστήρια, επικαλούμενη (η ελληνική κυβέρνηση) την, δια της Συνθήκης αυτής, κατάλυση της Εθνική μας Κυριαρχίας συνιστά διάπραξη της Εσχάτης Προδοσίας κατά της Ελλάδος και εκ παραλείψεως, ενώ ταυτόχρονα καταδεικνύει και τον δόλο της Κυβέρνησης στην διάπραξη αυτού, του ειδεχθεστέρου όλων, εγκλήματος.
Το ερώτημα που καλείται η δικαιοσύνη, κυρίως όμως η ιστορία, να απαντήσει τώρα είναι το εξής: Mε ποίο τίμημα άραγε προδόθηκε η χώρα μας;
Τέλος, επειδή δια της προδοτικής αυτής Σύμβασης καταλύεται κατάφωρα η Εθνική Κυριαρχία της Ελλάδος, ως συνεργοί της «ελληνικής» κυβέρνησης στην διαπραχθείσα Εσχάτη Προδοσία κατά της Ελλάδος, θεωρούνται και είναι και τα μέλη της Τρόικας, που είναι αντισυμβαλλόμενα στην Σύμβαση αυτή, σύμφωνα με το Ελληνικό και Διεθνές Δίκαιο.
• Συμπέρασμα τρίτο: Από τα παραπάνω εξηγείται συνεπώς και η επιμονή των κατακτητών της Τρόικας να ζητήσουν και η «ελληνική» κυβέρνησης να δεχτεί, να συμπεριληφθούν στην Δανειακή αυτή Σύμβαση οι άκρως προδοτικοί όροι περί «παραίτησης της Ελλάδος, αμετάκλητα και χωρίς όρους, από το δικαίωμα ασυλίας της επί όλων των περιουσιακών στοιχείων της» και από το «δικαίωμά της για την δικαστική της προσφυγή και προστασία στην και από την Ελληνική Δικαιοσύνη(!), στην διαδικασία εκτέλεσης της Σύμβασης αυτής», για την οποία «ισχύει το Αγγλικό Δίκαιο»!
Κι αυτό έγινε διότι, όλοι, οι Τροϊκανοί και η κυβέρνηση, γνωρίζουν ότι η Ελλάδα, θα μπορούσε να επικαλεσθεί και να ασκήσει το αναφαίρετο και μη-παραιτήσιμο δικαίωμα της «εθνικής της κυριαρχίας» στην εδαφική της επικράτεια. και να αρνηθεί την
αποπληρωμή όλων των εξωτερικών της δανείων και χρεών της, για λόγους Εθνικού της Συμφέροντος.
Οι Τροϊκανοί εγνώριζαν επίσης ότι, μια (μελλοντική) αληθινά πατριωτική ελληνική κυβέρνηση, θα μπορούσε να ασκήσει το αναφαίρετο αυτό δικαίωμά της τής Εθνικής της Κυριαρχίας και να καταγγείλει και να ακυρώσει μονομερώς, με ειδικό ακυρωτικό νόμο, την προδοτική αυτή Δανειακή Σύμβαση, για τον λόγο ότι η τελευταία καταλύει της Εθνική Κυριαρχία της χώρας μας.
Και η μονομερής καταγγελία της Σύμβασης αυτής και για τον παραπάνω λόγο από την Ελλάδα, θα ήταν μια πράξη με την οποία η τελευταία θα εξέφραζε και προστάτευε την Εθνική της Κυριαρχία, στην οποία περιλαμβάνονται και η Νομοθετική και Δικαστική Εξουσία της (legislative and judicial reserved domain of sovereignty).
Για τον λόγο ακριβώς αυτό, η μονομερής αυτή καταγγελία της Σύμβασης δεν θα συνιστούσε παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου, αλλά αντίθετα πράξη σεβασμού και πιστής εφαρμογής του! Είναι προφανές ότι οι Τροϊκανοί, ακριβώς για τους παραπάνω λόγους, ζήτησαν και η «ελληνική» κυβέρνηση δουλικά και προδοτικά δέχτηκε, να συμπεριληφθούν οι παραπάνω δύο προδοτικοί όροι στην Δανειακή αυτή Σύμβαση.
Ταυτόχρονα όμως, οι δύο αυτοί προδοτικοί όροι, γύρισαν μπούμερανγκ εναντίον των κατακτητών και της κυβέρνησης, διότι αυτοί (οι όροι) καθιστούν την Δανειακή Σύμβαση (Διεθνή Συνθήκη) αυτοδίκαια άκυρη, διότι παραβιάζουν την Εθνική Κυριαρχία ενός κράτους μέλους της εννόμου Διεθνούς Κοινότητας που προστατεύεται από το Διεθνές Δίκαιο.
_________________
Α) Βιβλιογραφία Διεθνούς Δικαίου, αφορώσα το Δίκαιο των Διεθνών Συνθηκών
1) Law of Treaties 1966 (Jus Cojens) (art. 43,50)
2) Vienna Convention (Conference) on the Law of Treaties (+Annex), 1968, 1969, (into force on 1980) (art. 42,44,46,48, 50, 51, 52, 53, 60,62)
3) Charter of the United Nations (art.2 par.4, 6, 7 and art. 81), Chapter VII, IX, XI
4) League of Nations Covenant (art. 15 par.8)
5) Treaty of Rome 1957 (art 211)
6) Γνωμάτευση Επιτροπής Διεθνούς Δικαίου του ΟΗΕ (UN) για της «κατάσταση εκτάκτου ανάγκης των κρατών» (States` State of Emergency) (1613η Συνάντηση, 17 Ιουνίου 1980)
7) Απόφαση του Permanent Court of International Justice με αρ. 78/15061939 (απόφαση «Ι. Μεταξά», η οποία περιλαμβάνεται στην δικογραφία)
8) Τhe Law of Treaties. Chapter VVX, p. 603635, on the “Principles of Public International Law, by Prof. Ian Brownlie, Clarendon Press, ed. 4th ed. 1990
Β) Βιβλιογραφία Διεθνούς Δικαίου, αφορώσα την Αρχή της Αποκλειστικής και Μόνιμης Εθνικής Κυριαρχίας των Κρατών επί των Φυσικών των Πλουτοπαραγωγικών Πηγών.
1) European Convention on Human Rights Protocol I
2) American Convention on Human Rights (Art. 21)
3) African Convention on Human Rights (Art. 14)
4) UN General Assembly Resolution on 21121952 (for the rights of selfdetermination)
5) 3d Committee of the UN General Assembly, 1955 (for the rights of selfdetermination)
6) Works in the UN Commission on Permanent Sovereignty over Natural Resources
7) Resolution 1804 (XVII) by the UN General Assembly on 14121962
8) UN General Assembly Resolution 3201 (SVI) on 01051974 (Declaration on the Establishment of a New International Economic Order)
9) UN General Assembly adopted the Charter of the Economic Rights and Duties of States, on 12121974, (Art. 2)
10) “Injury to the persons and property of Aliens on state territory”, Chapter XXIII, p.518552, on the “Principles of Public International Law, by Prof. Ian Brownlie, Clarendon Press, ed. 4th ed. 1990
11) “The Relation of Municipal and International Law, Ch.II, p.3257, on the “Principles of Public International Law, by Prof. Ian Brownlie, Clarendon Press, ed. 4th ed. 1990
Γ) α) Ελληνικό Σύνταγμα (άρθρα 1, 28 παρ.13, 5962, 86, 97) β) Ελληνικός Ποινικός Κώδικας (άρθρα 134, 134Α, 14 παρ.2)
Δ) Ενοποιημένη Απόδοση της Συνθήκης για την Λειτουργία της Ευρωπαϊκής Ένωσης (ΣΛΕΕ) (άρθρα 27, 126, 136, 169) Δημ. Αντωνίου
____________
* Το κείμενο είναι μια προδημοσίευση από το βιβλίο του Δ. Αντωνίου, «Τα Αναφιλητά της Έλλης». Πηγή:

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2013

«Η BMW έχει την Μέρκελ στο τσεπάκι της» και ο Μερκελισμός καλά κρατεί...

Μείον ένας μνηστήρας, συν 

ένα σκάνδαλο για τη Μέρκελ

tvxs.gr, 


Την απόφασή του να διακόψει τις συνομιλίες για το ενδεχόμενο κυβερνητικής συνεργασίας με το Χριστιανοδημοκρατικό κόμμα της καγκελαρίου Άγκελα Μέρκελ ανακοίνωσε το κόμμα των Πρασίνων στη Γερμανία αφήνοντας μόνο έναν κυβερνητικό μνηστήρα για το CDU, το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα. Την ίδια ώρα πονοκέφαλο δημιουργούν στην Άγκελα Μέρκελ οι καταγγελίες που δέχεται για τη χορηγία ύψους 690.000 ευρώ της οικογένειας Κβαντ/Κλάτεν, ιδιοκτήτριας του 46,7% της αυτοκινητοβιομηχανίας BMW, προς το κόμμα της.
Μείον ένας μνηστήρας για την Άγκελα Μέρκελ. «Οι Πράσινοι δεν θέλουν να διαπραγματευτούν ένα συνασπισμό με τη Μέρκελ», δήλωσε η αντιπρόεδρος του κόμματος, Κλαούντια Ρόθ, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου μετά το τέλος των πολύωρων συζητήσεων με τους εκπρόσωπους των Χριστιανοδημοκρατών.
 
«Οι βολιδοσκοπήσεις για ένα συνασπισμό μαύρων - πρασίνων έχουν αποτύχει, δεν μπορέσαμε να χτίσουμε γέφυρες», δήλωσε ο πρόεδρος του κόμματος Τζεμ Οζντεμίρ. Επισήμανε ότι οι «γέφυρες» αυτές δεν θα ήταν και σταθερές στον χρονικό ορίζοντα της τετραετίας. «Αυτό έπρεπε να γίνει, ώστε να μην αποτύχει ένα πείραμα» πρόσθεσε.

Η Μέρκελ πρέπει τώρα να προσπαθήσει να σχηματίσει κυβέρνηση με τους Σοσιαλδημοκράτες, οι συζητήσεις με τους οποίους θα συνεχιστούν την Πέμπτη. Οι Χριστιανοδημοκράτες της Άγκελα Μέρκελ και του SPD εξακολουθούν να έχουν ανοιχτά μέτωπα στις συζητήσεις τους για τη δημιουργία συνασπισμού, που ξεκίνησαν επισήμως τη Δευτέρα.
Ο συμπρόεδρος ωστόσο των Πρασίνων Τζεμ Έζντεμιρ, σε συνέντευξή του σήμερα στην Γερμανική Ραδιοφωνία, διευκρίνισε ότι το κόμμα του δεν θα απέρριπτε εκ των προτέρων το ενδεχόμενο να επαναληφθούν οι συνομιλίες με CDU και CSU, εάν αποτύχουν οι διαπραγματεύσεις για σχηματισμό «μεγάλου» συνασπισμού με το SPD. Αν και πρόκειται απλώς για υπόθεση, θα ήταν ανόητο να απορρίψουμε κάτι τέτοιο από τώρα, δήλωσε ο κ. Έζντεμιρ και πρόσθεσε ότι «στο τέλος ίσως να είναι φυσικό να ξαναμιλήσουμε».
 
Πονοκέφαλος η χορηγία σκάνδαλο της BMW

Στο μεταξύ η Άγκελα Μέρκελ βρίσκεται αντιμέτωπη με την κριτική από την αντιπολίτευση και τις αντιδράσεις από περιβαλλοντικές οργανώσεις σχετικά με τη χορηγία 690.000 ευρώ της οικογένειας Κβαντ/Κλάτεν, ιδιοκτήτριας του 46,7% της αυτοκινητοβιομηχανίας BMW, προς το κόμμα των Χριστιανοδημοκρατών της Άγκελα Μέρκελ, λίγες εβδομάδες μετά τις εκλογές και λίγες ημέρες πριν το Βερολίνο μπλοκάρει απόφαση της ΕΕ, με την οποία περιορίζεται η εκπομπή καυσαερίων των αυτοκινήτων από το 2020.

Σύμφωνα με τα στοιχεία του γερμανικού Κοινοβουλίου, η οικογένεια Κβαντ/Κλάτεν, η οποία ανήκει στους πλέον πιστούς χορηγούς της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης (CDU), δώρισε τα χρήματα στο κόμμα της καγκελαρίου στις 9 Οκτωβρίου. Πέντε μέρες μετά, ο Γερμανός υπουργός Περιβάλλοντος Χανς - Πέτερ Αλτμάιερ, έπειτα από προσπάθειες μηνών, κατάφερε να επαναφέρει προς συζήτηση ειλημμένη απόφαση από τον Ιούνιο, η οποία προέβλεπε σημαντική μείωση της εκπομπής καυσαερίων των αυτοκινήτων από το 2020. Βασικό επιχείρημα της γερμανικής πλευράς ήταν ο κίνδυνος να χαθούν θέσεις εργασίας στον κλάδο της αυτοκινητοβιομηχανίας.

Οι Γερμανοί κατασκευαστές BMW και Daimler, οι οποίοι παράγουν αυτοκίνητα μεγαλύτερου κυβισμού και πολύ πιο ενεργοβόρα από ό,τι οι ιταλικές και οι γαλλικές εταιρίες, θα δυσκολεύονταν να περιορίσουν τις εκπομπές διοξειδίου του άνθρακα (CO2) σε 95 γραμμάρια ανά χιλιόμετρο, όπως προέβλεπε η αρχική απόφαση.

«Η BMW έχει την Μέρκελ στο τσεπάκι της» δήλωσε για λογαριασμό του Κόμματος της Αριστεράς ο Κλάους Ερνστ και έκανε λόγο για την «πιο ωμή περίπτωση εξαγοράς πολιτικής» εδώ και καιρό. «Κανείς μέχρι τώρα δεν το έχει κάνει τόσο ανοιχτά» πρόσθεσε.

Η οργάνωση «Lobby Control» του Βερολίνου άσκησε δριμεία κριτική στην Άγκελα Μέρκελ, επισημαίνοντας ότι η μεγαλύτερη δωρεά για το 2013 έρχεται λίγο μετά τις εκλογές και θέτοντας το ερώτημα μήπως οι ιδιοκτήτες της BMW κράτησαν εσκεμμένα την χορηγία τους εκτός της προεκλογικής περιόδου. Περιβαλλοντικές οργανώσεις, από την πλευρά τους, υποστήριξαν ότι η Γερμανία πετάει την ευκαιρία να κάνει τα ευρωπαϊκά αυτοκίνητα πιο οικονομικά και να περιορίσει την εξάρτηση του κλάδου από το πετρέλαιο.

Από την πλευράς Κομισιόν, η ευρωπαία επίτροπος αρμόδια για το Περιβάλλον και την Δράση για το Κλίμα, Κόνι Χίδεργκαρντ, δήλωσε απογοητευμένη από την εξέλιξη. «Δεν είναι και καταπληκτικό το γεγονός ότι δεν μπορούσαμε να καταλήξουμε σε μια συμφωνία για τα αυτοκίνητα» τόνισε και πρόσθεσε ότι η γερμανική πρόταση για αναβολή της εφαρμογής των νέων ορίων για το 2024 δεν είναι αποδεκτή.

Κυριακή 6 Οκτωβρίου 2013

ΚΑΠΙΤΑΛΙΣΤΙΚΗ ΒΑΡΒΑΡΟΤΗΤΑ


Γυναίκα γεννάει στο προαύλιο νοσοκομείου ολομόναχη

 Αναδημοσίευση από: http://www.4news.gr, 
 
Η άτυχη γυναίκα δεν είχε χρήματα για να πληρώσει το νοσοκομείο. Δεν ένοιαζε τους γιατρούς πως με κλάματα στα μάτια παρακαλούσε να τη βοηθήσουν γιατί ήταν ετοιμόγεννη. Την άφησαν αβοήθητη.
Το εξοργιστικό περιστατικό συνέβη στο Μεξικό.
Η φωτογραφία με τη γυναίκα να γεννά στο προαύλιο του νοσοκομείου κάνει το γύρο του κόσμου.
Φαίνεται η γυναίκα και στο γκαζόν, το μωρό, που ακόμη είναι «δεμένο» μαζί της με τον ομφάλιο λώρο!
Όταν γέννησε, έσπευσαν να τη βοηθήσουν και στη συνέχεια ισχυρίστηκαν πως όχι μόνο δεν αρνήθηκαν να τη βοηθήσουν, αλλά εκείνη δεν… κατάλαβε ότι της είπαν να περιμένει μέχρι να ετοιμάσουν την αίθουσα τοκετού.