ΜΕΡΙΚΕΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ
ΤΟΥ ‘ΚΑΝΕΛΛΟΥ’ ΚΑΙ ΤΟΥ ‘ΘΟΔΩΡΗ ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΥ’
Λόγος περί αγιοποίησης και ηρωοποίησης σκύλων*
Του Karlo Krystaller
Ο Δημόσιος Χώρος, όπου ο καθένας λέει τη γνώμη του και όλοι μαζί αποφασίζουν για όσα τους ενδιαφέρουν είναι, όπως είναι γνωστό, η πεμπτουσία της Δημοκρατίας και η μεγάλη προσφορά των Ελλήνων στην ανθρωπότητα.
Στη διαδρομή αποδείχτηκε πως Δημόσιος Χώρος, δηλαδή, Δημοκρατία και ταξική, εκμεταλλευτική, αντικοινωνική εξουσία βρίσκονται σε μια ανειρήνευτη πάλη που θα εξελίσσεται μέχρι την οριστική ήττα της εξουσίας, της όποιας εξουσίας και την επικράτηση της Δημοκρατίας. Όχι βέβαια της όποιας Δημοκρατίας, αλλά της Δημοκρατίας του Δημόσιου Χώρου, όπου ο καθένας θα λέει τη γνώμη του και όλοι μαζί θα συναποφασίζουν, για όσα τους ενδιαφέρουν.
Ο Ελληνικός Λαός, χιλιάδες χρόνια τώρα δημιουργεί τον αναγκαίο για τη ζωή και την εξέλιξή του Δημόσιο Χώρο του, αλλά συχνά οι διάφορες ντόπιες και ξένες εξουσίες, του τον καταργούν, με την ευλογία πάντα των εκάστοτε αγύρτικων ιερατείων και τον αναγκάζουν να αρχίζει από την αρχή, σε συνθήκες παρανομίας, τον αγώνα για τη διαμόρφωση καινούργιου Δημόσιου Χώρου. Αυτή η αέναη προσπάθεια του Ελληνικού Λαού να δημιουργεί και να διατηρεί τον εκάστοτε αναγκαίο Δημόσιο Χώρο του, δεν είναι απλά η δύναμη που τον κρατά πρωταγωνιστή της ιστορίας για πολλές χιλιάδες χρόνια, αλλά είναι και η πλαστουργός δύναμη του Ελληνικού Πολιτισμού, που ως ανθρωποκεντρική δημοκρατική αντίληψη και παρά τις πολλές παραμορφώσεις της εξελίχτηκε στο δυτικό πολιτισμό και ως επιστήμες, γράμματα και τέχνες εμπλούτισε και ζωογόνησε ολόκληρο τον ανθρώπινο πολιτισμό. Ως εικόνα, σε πραγματικό χρόνο, αυτή η προσπάθεια του Ελληνικού Λαού παρουσιάζεται με τη μορφή των απεργιών, των ειρηνικών διαδηλώσεων, των δυναμικών συγκρούσεων με τα όργανα της εξουσίας και κάποιες φορές με τη μορφή των επαναστάσεων ενάντια στην ίδια την εξουσία. Στο τέλος, κι’ ανεξάρτητα από το τίμημα της λευτεριάς, ο Λαός βγάνει πάντα νικητής και η λειτουργία του Δημόσιου Χώρου, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αποκαθίσταται και μια καινούργια περίοδος Δημοκρατίας και Πολιτισμού μπαίνει σε κίνηση. Έτσι εξελίχτηκαν τα πράγματα μέχρι Σήμερα.
Στις μέρες μας ο Ελληνικός Λαός βρίσκεται στριμωγμένος ανάμεσα σε συμφέροντα πολλών «συμμάχων», η γεωστρατηγική των οποίων έχει εγγράψει στο περιουσιολόγιό τους τα κοιτάσματα του πετρελαίου, του φυσικού αέριου, των άλλων ορυκτών και συνολικά ολόκληρο τον πλούτο του ελληνικού χώρου και Λαού, τα οποία και διεκδικούν με κάθε τρόπο. Και είναι πολλοί οι τρόποι, όπως λ. χ. με τη βοήθεια των συμβούλων της Goldman Sachs, των ‘Δανειστών’, της Ευρωπαϊκής Ένωσης, του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου, του ‘Τέταρτου Γερμανικού Reich’, του ΝΑΤΟ, του τουρκικού Αττίλα, αλλά και με «προγράμματα λιτότητας», της Πέμπτης Φάλαγγας που κινείται στη ‘νομιμότητα’ του αστικού Κοινοβουλίου, με καύσιμα τις μίζες της Siemens, της Thyssen Grupp, της Ferrostaal και όλο το βρώμικο πολιτικό χρήμα που ρέει άφθονο από τα κρυφά ταμεία όλων των Lobbies των ‘μεγάλων δυνάμεων’ και εμπόρων οπλικών συστημάτων και Managers πολεμικών επιχειρήσεων ενάντια στους Λαούς που αντιστέκονται και διεκδικούν την αυτονομία τους. Αγανακτισμένος ο Ελληνικός Λαός με όλα αυτά και με όλους αυτούς βγαίνει από την συστημικά υπαγορευμένη Ιδιωτεία του στους δρόμους και στις πλατείες και ξαναδιαμορφώνει το Δημόσιο Χώρο του, αναζητώντας διεξόδους στα αδιέξοδα του καπιταλισμού και της νεοφιλελεύθερης παγκοσμιοποίησης. Οι απεργίες, οι διαδηλώσεις και οι συγκρούσεις με τα όργανα της εξουσίας και τις δυνάμεις καταστολής έγιναν καθημερινότητα στη ζωή μας. Μια καθημερινότητα που κάνει πιο δύσκολη τη ζωή όλων των εργαζόμενων Ελλήνων, αλλά ταυτόχρονα παραμένει και η μόνη δυνατότητα στη σημερινή πραγματικότητα των Ελλήνων να διεκδικούν τον Δημόσιο Χώρο τους, κι’ αυτή είναι η έξοδος από την καπιταλιστική βαρβαρότητα.
Δίπλα από αυτή την ανθρώπινη ανάγκη για την ύπαρξη και τη διαχείριση του Δημόσιου Χώρου, υπάρχει η πραγματικότητα των συμπαθών τετράποδων, των αδέσποτων σκύλων που μαρκάρουν και υπερασπίζονται ατομικά και ομαδικά τόσο από ανταγωνιστές όσο και από τον άνθρωπο, το δικό τους Δημόσιο Χώρο. Η βίαιη καπιταλιστική συμπίεση των Δημόσιων Χώρων γενικά αναγκάζει σε μερικές περιπτώσεις ανθρώπους και αδέσποτους σκύλους να συνυπάρχουν στον ίδιο Δημόσιο Χώρο και να συμπάσχουν στον αγώνα διεκδίκησης του δικαιώματος να έχουν και να διαχειρίζονται το δικό τους Δημόσιο Χώρο. Ξεχωρίζουν δυό περιπτώσεις συνύπαρξης αγωνιζόμενων ανθρώπων και αδέσποτων σκύλων στον ίδιο Δημόσιο Χώρο.
Η πρώτη περίπτωση είναι αυτή των κοινωνικά εξόριστων και κυνηγημένων άστεγων ανθρώπων που αναζητούν καταφύγιο στις πλατείες, στα πάρκα και στις διάφορες κρυψώνες, όπου συναντούν τους φίλους τους τα αδέσποτα σκυλιά και μοιράζονται μεταξύ τους την ελεημοσύνη των ‘φιλόζωων’ και το φαγώσιμο περιεχόμενο των κάδων των απορριμμάτων. Είναι ο Δημόσιος Χώρος της εγκατάλειψης και της κατάθλιψης, όπου ο ένας φροντίζει, παρηγορεί και κλαίει τον άλλον. Πρόκειται για το Δημόσιο Χώρο που συναντιέται η απελπισία με το θάνατο, αλλά και η γκλαμουριά με το καπιταλιστικό είδωλό της.
Υπάρχει όμως και ο άλλος Δημόσιος Χώρος συνύπαρξης ανθρώπων και αδέσποτων σκύλων, ο Δημόσιος Χώρος της διαμαρτυρίας και του αγώνα για μια καλύτερη ζωή και για ένα καλύτερο κόσμο. Όπως είναι γνωστό ο χώρος του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου αποτελεί τα τελευταία πενήντα χρόνια, χώρο πολιτικών ζυμώσεων ‘από τα κάτω’ και αφετηρία κοινωνικών εκδηλώσεων διαμαρτυρίας και διεκδίκησης. Ας δούμε δυό σύντομες ιστορίες αυτής της αγωνιστικής συνύπαρξης.
ΚΑΝΕΛΛΟΣ Ο ΔΙΑΔΗΛΩΤΗΣ, Ο «ΤΣΕ ΤΩΝ ΣΚΥΛΩΝ»
Σ’ αυτό το χώρο, στο Πολυτεχνείο, βίωνε και συμμετείχε στα γεγονότα ο Εξαρχειώτης σκύλος, ο γνωστός Κανέλλος, ο οποίος πάντα στην πρώτη γραμμή από την πλευρά των Φοιτητών διαδηλωτών γαύγιζε και δάγκωνε τους ΜΑΤατζίδες και τους αστυνομικούς, επικεφαλής ολόκληρης αγέλης αδέσποτων σκύλων της περιοχής Εξαρχείων, όταν οι αστυνομικοί επιτίθονταν στους διαδηλωτές. Πρώτος και στις μεγάλες πορείες των Φοιτητών προς το Κοινοβούλιο και την Αμερικανική Πρεσβεία.
Αλλά ακόμα και όταν δεν υπήρχαν επεισόδια ο Κανέλλος ήταν πάντα εκεί, πρώτος στις Γενικές Συνελεύσεις των Φοιτητών, ακόμα και στις παραδόσεις έπαιρνε μέρος, ξαπλωμένος ανάμεσα στην έδρα των καθηγητών και στα θρανία των Φοιτητών, με το βλέμμα πάντα στραμμένο προς την ‘εξουσία’, έτοιμος να υπερασπιστεί τους φίλους του τους Φοιτητές.
Τα βράδια, τις γιορτές και τις ήσυχες ώρες του Πολυτεχνείου, ο Κανέλλος γύριζε στην έδρα του, στην Πλατεία Εξαρχείων όπου έσμιγε με τους άλλους αδέσποτους φίλους του και χαριεντίζονταν με τους θαμώνες της Πλατείας των Εξαρχείων.
Ο Κανέλλος έδινε, ανελλιπώς για περισσότερα από δέκα χρόνια, το παρόν σε όλες τις διαδηλώσεις-διαμαρτυρίες και για όλη αυτή τη δράση του, του απονεμήθηκε ο τίτλος «Τσε των σκυλιών». Ο Κανέλλος κάποια στιγμή εμφάνισε συμπτώματα παράλυσης των πίσω άκρων, είτε εξαιτίας των χημικών των αστυνομικών είτε εξαιτίας κάποιου χτυπήματος, μέχρι που δεν μπορούσε να κινείται. Τότε οι φίλοι του Φοιτητές φρόντισαν και του εξασφάλισαν ειδικό καροτσάκι που του επέτρεπε να κινείται. Κάποια στιγμή, ο Κανέλλος χάθηκε από το προσκήνιο. Οι φίλοι του Φοιτητές τον έψαξαν και τον βρήκαν σε κάποια φυλακή αδέσποτων σκύλων στο Μαρκόπουλο και τον έφεραν πίσω στο Πολυτεχνείο και στα Εξάρχεια, στο δικό του Δημόσιο Χώρο που τόσο αγάπησε και με αυταπάρνηση υπερασπίστηκε. Φήμες φέρνουν τον Κανέλλο να πέθανε λόγω γήρατος, άλλες πάλι τον φέρουν φαρμακωμένο από αστυνομική φόλα. Φαίνεται όμως πως ο θάνατος του Κανέλλου δεν άφησε αδιάφορους τους φίλους του Φοιτητές, γιατί σύμφωνα με κάποια πληροφορία ο Κανέλλος πέθανε στις 2 Ιουλίου 2008 και «του έγινε κηδεία με όλες τις τιμές. Ο τάφος του βρίσκεται στο εσωτερικό ανώτατου εκπαιδευτικού ιδρύματος».
Ο Κανέλλος έγινε, για τη δράση του, παγκόσμια γνωστός, όχι μόνο μέσω του Διαδικτύου, αλλά και από δημοσιεύματα σε εφημερίδες, όπως ο GUARDIAN. Ακόμα και τραγούδια γράφτηκαν για τον Κανέλλο, τον «αναρχικό σκύλο» των αγώνων, ο οποίος κατά ένα παράξενο τρόπο αντιπαθούσε ότι είχε σχέση και συμβόλιζε την εξουσία.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΛΟΥΚΑΝΙΚΟΣ, «Ο ΠΙΟ ΔΙΑΣΗΜΟΣ ΣΚΥΛΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ»
Τον Κανέλλο διαδέχτηκε ο Θοδωρής, ένας Εξαρχειώτης επίσης, αλλά όχι αδέσποτος σκύλος, γιατί ο Θοδωρής, ανήκει σε οικογένεια των Εξαρχείων, φέρει δερμάτινο μπλε περιλαίμιο, με στοιχεία ταυτότητας και νούμερο κινητού τηλεφώνου για την περίπτωση που χαθεί.
Ο Θοδωρής πρωτοεμφανίστηκε στα γεγονότα του Δεκέμβρη 2008 και από τότε βρίσκεται στην πρώτη γραμμή των κοινωνικών αγώνων. Στις ειρηνικές διαδηλώσεις και στις πορείες προς την αμερικάνικη πρεσβεία προηγείται κρατώντας στο στόμα του ειδικά κατασκευασμένο πλακάτ με κάποιο επίκαιρο σύνθημα. Στις μεγάλες συγκρούσεις του Δεκέμβρη 2008, μεταξύ αστυνομίας και διαδηλωτών ο Θοδωρής, με το μέρος πάντα των διαδηλωτών, κέρδιζε ως έπαθλο μερικά ψητά λουκάνικα, για τα οποία έδειχνε μεγάλη προτίμηση και τα καταβρόχθιζε με ιδιαίτερη ικανοποίηση. Έτσι στο Θοδωρής, του προστέθηκε το Λουκάνικος, με το οποίο έγινε ο πιο διάσημος σκύλος του κόσμου, αφού όλα σχεδόν τα μεγάλα ΜΜΕ του έκαναν αφιερώματα. Ακόμα και τραγούδια έγραψαν ξένοι τραγουδοποιοί, για το Θοδωρή Λουκάνικο.
Ο Θοδωρής Λουκάνικος από την εμφάνισή του μέχρι σήμερα συμμετέχει σε όλες τις διαδηλώσεις, πορείες και συγκρούσεις και δεν έχει καμιά δυσκολία στην επιλογή στρατοπέδου, γιατί «το σκυλί έχει ένστικτο, ξέρει ποιος είναι ο καλός και ποιος ο κακός» και συνεπώς βρίσκεται πάντα στη σωστή μεριά, στη μεριά των διαδηλωτών και επιτίθεται με δύναμη κατά των αστυνομικών.
Ακόμα και όταν οι «μπαχαλάκηδες» με τις κουκούλες, οι λεγόμενοι και «γνωστοί-άγνωστοι», γνωστοί στους αστυνομικούς με τους οποίους βρίσκονται σε επικοινωνία και συνεργασία, αλλά άγνωστοι στους διαδηλωτές, ορμούν να διαλύσουν τους διαδηλωτές, ο Λουκάνικος παίρνει και πάλι θέση δίπλα στα ακάλυπτα γνωστά του πρόσωπα, δίπλα στους φίλους του διαδηλωτές κυνηγώντας τους παρακρατικούς κουκουλοφόρους και τους συμμάχους τους ΜΑΤατζίδες. «Είναι μία διεθνής διασημότητα. Αυτός ο σκύλος μπαίνει στις γραμμές των ταραχοποιών στην πρωτεύουσα της Ελλάδας» γράφει για τον Λουκάνικο το Time.
Ο Θοδωρής Λουκάνικος μια μόνο φορά βρέθηκε σε δυσκολία να επιλέξει στρατόπεδο. Και αυτή ήταν όταν τα συνδικαλιστικά όργανα των αστυνομικών διαμαρτυρόμενα κατά του Μνημονίου και της πολιτικής λιτότητας της νεοφιλελεύθερης κυβέρνησης του Παπανδρέου, κατέβασαν τα μέλη τους σε διαδήλωση διαμαρτυρίας στην πλατεία Συντάγματος. Αστυνομικοί με στολές παρατάχτηκαν απέναντι σε αστυνομικούς και ο Λουκάνικος αντιμετώπισε σοβαρό συνειδησιακό πρόβλημα, γιατί γνώριζε πως αυτός είναι πάντα απέναντι και ενάντια στους αστυνομικούς, αλλά τώρα βλέπει αστυνομικούς από εδώ, αστυνομικούς και από εκεί και δεν ξέρει ποιοι είναι οι καλοί και ποιοι οι κακοί, δεν ξέρει ποιοι είναι οι δικοί του. Ευτυχώς με την πρώτη σύγκρουση ο Λουκάνικος έλυσε το γρίφο, γιατί ξεχώρισε ως κακούς τους αστυνομικούς που κράταγαν ασπίδες και γκλομπς και έριχναν χημικά αέρια εναντίον των άλλων, των άοπλων αστυνομικών, οπότε πήρε θέση και ανάπτυξε και δράση ενάντια στους αστυνομικούς υπηρεσίας στην υπηρεσία της εξουσίας.
Ο Λουκάνικος «απολαμβάνει τη φασαρία, του αρέσει η δράση και γοητεύεται με την αγάπη του κόσμου», που του προσφέρεται αφειδώς και με τα σχετικά λουκάνικα, σε κάθε εκδήλωση και δημόσια εμφάνισή του. Το βράδυ όμως και όταν όλα ησυχάζουν ο Λουκάνικος γίνεται πάλι Θοδωρής και γυρίζει στο σπίτι του, στα Εξάρχεια, για να απολαύσει τα μπράβο και τα χάδια του κηδεμόνα του, του Αχιλλέα.
Η καλύτερή του, για τον Λουκάνικο, ήταν η περίοδος της κατάληψης της Πλατείας Συντάγματος από τους «αγανακτισμένους». Καμιά φασαρία, παιχνίδι με τα παιδιά ο Λουκάνικος, αλλά και πολλά ψητά Λουκάνικα στη διάθεσή του, πολλή συζήτηση, πολλή ανθρωπιά, συνεργασία, όραμα για ένα καλύτερο κόσμο, μέχρι που το κράτος και το παρακράτος αποφάσισαν να διαλύσουν βίαια τις «εγκαταστάσεις» και τη Συνέλευση των Αγανακτισμένων, αυτό το εργαστήρι ενός καλύτερου κόσμου, όπου οι Αγανακτισμένοι πάσχιζαν να μεταμορφωθούν από αγανακτισμένοι σε συνειδητοποιημένοι.
Μόνο που το κράτος και το παρακράτος αγνοούν πως η βία δεν μπορεί να εξαφανίσει τις ιδέες. Το μόνο που καταφέρνει, η βία, είναι να τις δυναμώσει, για να ξαναμεφανιστούν πιο δυνατές και νικηφόρες. Για να πάψει να είναι σκυλίσια η ζωή των εργαζόμενων ανθρώπων. Για να είναι όλοι οι άνθρωποι καλοί μεταξύ τους, αλλά και με τα ζώα, και να μην χρειάζεται να ξεχωρίζουν οι σκύλοι τους ανθρώπους σε καλούς και κακούς. Για να μην χρειάζονται οι άνθρωποι αφεντικά και ήρωες και πολύ περισσότερο να μην χρειάζονται να παραδειγματίζονται από Κανέλλους και Λουκάνικους, γιατί τα σκυλιά συμπαθούν και βοηθάνε μόνο όσους τα αγαπάνε και τα ταΐζουν, γι’ αυτό άλλωστε πολλά σκυλιά κατασπαράζουν διαδηλωτές στα χέρια της αστυνομίας.
Ένας καλύτερος κόσμος είναι εφικτός και αναγκαίος. Είναι ο κόσμος που μας ανήκει και που αξίζουμε. Ας απλώσουμε όλοι μαζί τα χέρια μας να τον απελευθερώσουμε από τους σφετεριστές του και να τον πάρουμε, για βάλουμε ένα τέλος στην καπιταλιστική βαρβαρότητα και για να έχει συνέχεια αυτό το συναρπαστικό ταξίδι της ζωής, της ανθρωπότητας και του πολιτισμού της
25/12/2011
Η εφημερίδα GUARDIAN, μπερδεύοντας προφανώς τον Κανέλλο που είχε πεθμε τον Λουκάνικο, είχε στο Φύλλο της 06.Μαίου 2010 ολόκληρο ρεπορτάζ με φωτογραφίες, για τον Κανέλλο: Kanellos the Greek protest dog. A dog that has been seen at nearly every demonstration in Athens over the last two years has turned up again during the recent protests against new austerity measures. It joins a single demonstrator in a sit-down protest. http://www.guardian.co.uk/world/gallery/2010/may/06
Οικονομική Ζώνη) μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, θα τέμνονταν κάθετα από ένα
θαλάσσιο σύνορο μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου, καθιστώντας αδύνατη, την
δυνατότητα κοινής ελλαδοκυπριακής συνεκμετάλλευσης κοιτασμάτων ορυκτού
πλούτου, όπως επίσης και την δυνατότητα ενεργοποίησης του Ενιαίου
Αμυντικού Δόγματος. 
Οικονομική Ζώνη) μεταξύ Ελλάδας και Κύπρου, θα τέμνονταν κάθετα από ένα
θαλάσσιο σύνορο μεταξύ Τουρκίας και Αιγύπτου, καθιστώντας αδύνατη, την
δυνατότητα κοινής ελλαδοκυπριακής συνεκμετάλλευσης κοιτασμάτων ορυκτού
πλούτου, όπως επίσης και την δυνατότητα ενεργοποίησης του Ενιαίου
Αμυντικού Δόγματος. 
