Λομπίστες, όπλα και βρώμικος καπιταλισμός.
Του Πολ Κρούγκμαν
Ο διαβόητος πλέον νόμος για την «αυτοάμυνα» («Stand Your Ground») της πολιτείας της Φλόριντα, αυτός που σου επιτρέπει να πυροβολήσεις κάποιον αν θεωρήσεις ότι σε απειλεί χωρίς να αντιμετωπίσεις τον κίνδυνο σύλληψης ή δίωξης, ακούγεται τρελός - και είναι. Μπαίνει κανείς στον πειρασμό να απορρίψει αυτό τον νόμο σαν έργο κάποιων αδαών επαρχιωτών. Κι όμως: παρόμοιοι νόμοι προωθούνται σε ολόκληρη την χώρα, και μάλιστα όχι από αδαείς επαρχιώτες, αλλά από μεγάλες επιχειρήσεις.
Πιο συγκεκριμένα, διατυπώσεις σχεδόν ταυτόσημες με εκείνες του νόμου της Φλόριντα περιέχονται σε ένα πρότυπο νομοθετικό κείμενο που μοιράζεται στους βουλευτές άλλων πολιτειών από το Αμερικανικό Συμβούλιο Νομοθετικών Ανταλλαγών (American Legislative Exchange Council, ή ALEC) μια οργάνωση που υποστηρίζεται από μεγάλες επιχειρήσεις και έχει κατορθώσει να διατηρήσει χαμηλό προφίλ, παρά την τεράστια πολιτική επιρροή της. Το μόνο καλό που μπορεί να βγει από την δολοφονία του Τρέιβον Μάρτιν είναι πως μπορεί να φωτίσει ποιος ακριβώς είναι ο ρόλος της ALEC για την κοινωνία - και την Δημοκρατία μας.
Τι είναι η ALEC; Παρά τους ισχυρισμούς πως πρόκειται για υπερκομματική οργάνωση, στην πραγματικότητα πρόκειται για μια οργάνωση που ανήκει στο κίνημα των υπέρ-συντηρητικών, καθώς χρηματοδοτείται από τους συνήθεις υπόπτους: τους αδελφούς Κοχ, την Exxon Mobil κ.α. Σε αντίθεση με παρεμφερείς ομάδες, όμως, η ALEC δεν επηρεάζει απλά την σύνταξη των νόμων, αλλά κυριολεκτικά γράφει τους νόμους,
αφού παρέχει ολοκληρωμένα νομοσχέδια στους νομοθέτες των πολιτειών.
Στην Βιρτζίνια, για παράδειγμα, έχουν παρουσιαστεί τουλάχιστον 50
νομοσχέδια γραμμένα σχεδόν κατά λέξη από την ALEC. Και αρκετά από αυτά
τα νομοσχέδια ψηφίζονται και γίνονται πολιτειακοί νόμοι.
Πολλά από τα νομοσχέδια της ALEC προωθούν γνωστούς συντηρητικούς σκοπούς: την διάλυση των συνδικάτων, την υπονόμευση της περιβαλλοντικής προστασίας, την δημιουργία φορολογικών παραθύρων για τις μεγάλες επιχειρήσεις και τους πλούσιους. Η ALEC όμως δείχνει ξεχωριστό ενδιαφέρον για τις ιδιωτικοποιήσεις,
δηλαδή για την παράδοση των δημόσιων υπηρεσιών, είτε πρόκειται για
σχολεία είτε για φυλακές, στις κερδοσκοπικές επιχειρήσεις. Και βέβαια
δεν προκαλεί έκπληξη πως ορισμένες επιχειρήσεις που ωφελήθηκαν από αυτές
τις ιδιωτικοποιήσεις, όπως η εταιρεία διαδικτυακών εκπαιδευτικών
υπηρεσιών K12 Inc, και η εταιρεία διαχείρισης σωφρονιστικών ιδρυμάτων
«Corrections Corporation of America», έχουν στενούς δεσμούς με την
οργάνωση ALEC.
Τι μας λέει αυτό; Ότι ο ισχυρισμός της ALEC ότι τα κάνει όλα αυτά
στο όνομα του «μικρότερου κράτους» και των ελεύθερων αγορών είναι βαθιά
παραπλανητικός. Σε μεγάλο βαθμό, η οργάνωση δεν μάχεται για τον περιορισμό του κράτους, αλλά για την ιδιωτικοποίηση του κράτους,
βάσει της οποίας οι επιχειρήσεις αντλούν τα κέρδη τους από τα δολάρια
των φορολογουμένων, δολάρια που κατευθύνονται προς τα ταμεία τους από
φιλικούς προς αυτές πολιτικούς. Εν ολίγοις, η ALEC δεν ασχολείται με την προώθηση της ελεύθερης αγοράς, αλλά με την εξάπλωση του διεφθαρμένου καπιταλισμού.
Και μην νομίζετε πως το είδος των ιδιωτικοποιήσεων που προωθεί η
ALEC ευνοούν το δημόσιο συμφέρον: αντί για ιστορίες επιτυχίας, το μόνο
αποτέλεσμα τους είναι μια σειρά από σκάνδαλα διαφθοράς. Ένα παράδειγμα
είναι τα ιδιωτικά πρωτοβάθμια σχολεία, που αποδεικνύονται αρκετά
κερδοφόρα, αλλά δεν φαίνεται να έχουν βελτιώσει την εκπαιδευτική
διαδικασία σε σχέση με τα δημόσια.
Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την ενθάρρυνση της αυτοδικίας;
Εν μέρει πρόκειται για την γνωστή παλιά ιστορία - την μακρόχρονη
εκμετάλλευση των δημόσιων φόβων, και ιδιαίτερα όσων σχετίζονται με τις
φυλετικές εντάσεις, για την προώθηση συγκεκριμένων πολιτικών
πρωτοβουλιών υπέρ των επιχειρήσεων και των πλουσίων. Και δεν είναι
φυσικά τυχαίο ότι η Εθνικός Σύνδεσμος Όπλων (National Rifle Association) και η ALEC υπήρξαν στενοί σύμμαχοι εξ αρχής.
Και η ALEC, περισσότερο από άλλες δεξιές οργανώσεις, μπήκε στο
παιχνίδι για να μείνει. Τα νομοθετικά της «προσχέδια» δεν αποσκοπούν
μόνο στο να εξασφαλίσουν άμεσα οφέλη για τους επιχειρηματίες: στόχος
είναι η εγκαθίδρυση ενός πολιτικού κλίματος που θα ευνοήσει την επιβολή
ακόμη πιο φίλο-επιχειρηματικών νομοθετημάτων στο μέλλον.
Μήπως ξέχασα να αναφέρω ότι η ALEC έχει παίξει βασικό ρόλο στην
προώθηση νομοσχεδίων που κάνουν δυσκολότερη την άσκηση του εκλογικού
δικαιώματος για τους φτωχούς και τις μειονότητες; Και δεν είναι μόνο
αυτό: πρέπει ακόμη να σκεφτείτε τα συμφέροντα του συμπλέγματος της
ποινικής βιομηχανίας - των εταιρειών που διαχειρίζονται τις ιδιωτικές
φυλακές, των εταιρειών που διαχειρίζονται την βιομηχανία δικαστικών
εγγυήσεων κ.α., και έχουν οικονομικό συμφέρον σε οτιδήποτε στέλνει
περισσότερους ανθρώπους στα δικαστήρια και τις φυλακές. Το σύμπλεγμα
αυτό κερδίζει υπερτονίζοντας τους φυλετικούς φόβους για
τις μειονότητες ή από επιβάλλοντας αμφιλεγόμενα μέτρα όπως ο
δρακόντειος αντιμεταναστευτικός νόμος της Αριζόνα, έναν νόμο που επίσης
ακολουθεί κατά γράμμα το πρότυπο κείμενο της ALEC.
Σκεφτείτε το εξής: μετατρεπόμαστε σε μια χώρα όπου ο βρώμικος καπιταλισμός δεν σπαταλά απλώς τα λεφτά των φορολογούμενων, αλλά οδηγεί και σε στρεβλώσεις την ποινική δικαιοσύνη, με την έννοια ότι η αύξηση
του αριθμού των φυλακισμένων δεν αντανακλά την ανάγκη προστασίας των
νομοταγών πολιτών, αλλά τις ευκαιρίες κερδοφορίας που προσφέρει στις
επιχειρήσεις η ύπαρξη ενός μεγαλύτερου πληθυσμού στις φυλακές.
Βέβαια η ALEC δεν έχει την αποκλειστική ευθύνη για την
ιδιωτικοποίηση της πολιτικής μας ζωής: η αυξανόμενη επιρροή της
οργάνωσης είναι αίτιο, αλλά και σύμπτωμα. Όμως η αποκάλυψη του ρόλου της
ALEC και των υποστηρικτών της - μια λίστα πανίσχυρων επιχειρήσεων από
την AT&T ως την Coca-Cola και την UPS, που έχουν ως τώρα κατορθώσει
να αποφύγουν την διασύνδεση του ονόματος τους με την ακροδεξιά πολιτική
ατζέντα - είναι ένας καλός τρόπος για να καταλάβουμε το τι συμβαίνει.
Και χρειαζόμαστε αυτού του είδους την γνώση, για να ξεκινήσουμε την
ανακατάληψη της χώρας μας.
______________________________
Πηγή: Το Βήμα- The New York Times______________________________
