ΟΤΑΝ ΜΕ ΡΩΤAΝΕ τι ζώδιο είμαι, απαντάω «κροκόδειλος». Μετά απολαμβάνω όλη τη σύγχυση που δημιουργεί η απάντησή μου. Οι περισσότερες (γιατί για κυρίες πρόκειται) πιθανολογούν μία δικιά μου προωθημενη γνώση: «στο κινέζικο ωροσκόπιο;», «στα θιβετιανά ταρώ;», «στους δίσκους των Ίνκας;» (όχι στου Βοσκόπουλου).
Όταν έχω όρεξη, σπάνια δηλαδή, εξηγώ ήρεμα πως η ονομασία των αστερισμών ήταν ένας αυθαίρετος ορισμός του Πτολεμαίου, ο οποίος, ενώνοντας νοητά τα αστέρια στον ουράνιο θολο, τους έδωσε μία ονομασία κάποιου ζώου που θεωρούσε ότι μοιάζει το σχήμα του. Ο Πτολεμαίος αγνοούσε βεβαίως πως τ’ αστέρια αυτά δεν είναι καν στο ίδιο επίπεδο, αλλά απέχουν εκατομμύρια έτη φωτός μεταξύ τους. Όταν λέμε, λοιπόν, πως κάποιος είναι στον αστερισμό του Ταύρου, δεν μπορεί να έχει τα χαρακτηριστικά του ζώου ταύρου (επιθετικός, ανυποχώρητος, πείσμονας), γιατί αν του Πτολεμαίου του φαινόταν ο ταύρος, γελάδα, θα είχε ακριβώς τα αντίθετα χαρακτηριστικά (μερικές φορές το κέρατο κάνει τη διαφορά).
Επίσης, τα περί έλξης των πλανητών και της επίδρασής τους στη ζωή των ανθρώπων είναι πέρα για πέρα για γέλια, αφού η έλξη που ασκεί ένας πλανήτης είναι υπολογισμέ- να 900.000 μικρότερη απ’ αυτή που ασκεί ένας άνθρωπος που βρίσκεται δίπλα μας την ώρα που γεννιόμαστε. Αν, λοιπόν, είμαστε ένα ζώδιο, είμαστε σίγουρα το ζώδιο «μαιευτήρας Παπαδόπουλος», μια και αυτός ασκεί επίδραση χιλιάδες φορές πιο ισχυρή απ’ τον κάθε πλανήτη.
Άσε που από τότε που ο Πτολεμαίος όρισε τους αστερισμούς,ο άξονας περιστροφής της Γης έχει αλλάξει, άρα δεν είμαστε το ζώδιο που νομίζουμε ότι είμαστε. Όταν, λοιπόν, εκθέτω αυτά τα λίγα επιχειρήματα από τα πολλά που υπάρχουν και αποδεικνύουν πως η αστρολογία είναι ένας τρόπος για να βρίσκει το ΣΔΟΕ μαύρες καταθέσεις 4 εκατομμυρίων στους λογαριασμούς του αστρολόγου και τίποτα άλλο, αρχίζει το γλέντι. Τις περισσότερες φορές τέτοιες συζητήσεις τελειώνουν με την προτροπή προς εμένα «μην είσαι απόλυτος». Δηλαδή, η πίστη στο αναπόδεικτο και ανύπαρκτο είναι ανοιχτόμυαλη διαλεκτική κι αυτή στον ορθολογισμό και την απόδειξη απολυτότητα.
Η μεταφυσική αγωνία στον άνθρωπο δεν έλειπε ποτέ. Αδυνατούσε όχι μόνο να ερμηνεύσει τη φύση του αλλά κυρίως να την αποδεχθεί. Δημιούργησε θεούς, δαίμονες, ανύπαρκτες χίμαιρες και θεωρίες για να κινεί τον εαυτό του ανάμεσα σε υπαρκτούς κόσμους. Ο μεγαλύτερος εχθρός του είναι ο εαυτός του. Γι’ αυτό έφτιαξε τον ανάδρομο Ερμή να φταίει, αντί να φταίει ο ίδιος. Γι’ αυτό δημιούργησε μία εξέδρα από αγίους, αστρολόγους, ψυχολόγους, για να πετάει την μπάλα της προσωπικής ευθύνης και διαχείρισης.
ΤΟ ΚΑΛΟΚΑIΡΙ οι παραλίες ήταν γεμάτες απο ανισόρροπους. Από τύπους που φορούσαν από εκείνα τα βραχιολάκια που, ρυθμίζοντας τους βιορυθμούς ή κάτι εξίσου αόριστο και ανύπαρκτο, φέρνουν την εσωτερική ισορροπία. Τα βράδια φαντάζομαι πως εραστές μιας κάποιας ηλικίας, ανάμεσα στα ρούχα που βγάζουν από πάνω τους, βγάζουν και το θαυματουργό γιλεκάκι που πουλά ο Τριανταφυλλόπουλος από ειδικές κεραμικές ίνες της NASA, το οποίο, αφού εγγυήθηκε ασφαλή πτήση, τώρα πλέον εγγυάται και τη στύση. Αν σε κάτι είναι βολικά τα μαγικά βραχιολάκια και γιλεκάκια, είναι στο σεξ, μια κι έχουν αντικαταστήσει τα θαυματουργά αλλά ενοχοποιητικά κομποσκοίνια, που ανήκαν στην προηγούμενη γενιά θαυματουργών γκάτζετ.
Όσο μεγαλύτερο είναι το ψέμα, τόσο περισσότεροι το πιστεύουν τελικώς. Όλο και περισσότερο οι σύγχρονοι Έλληνες ακρωτηριάζουν τον ορθολογισμό τους, την ίδια τη λογική τους υπόσταση, για να αγοράσουν ένα θαύμα που ξέρουν ότι μπορεί να μην τους σώσει, αλλά τουλάχιστον θα τους απαλλάξει από την ευθύνη. Ένα κιλό θετική ενέργεια ή έναν αστρολογικό χάρτη. Όσο πιο αναπόδεικτα είναι, όσο πιο πολύ επιτίθενται στη λογική που είναι μία καθημερινή απαίτηση, τόσο πιο αξιόπιστα είναι στο προσωπικό σύστημα της φυγής και της επιπολαιότητας.
Αυτοευνουχίζονται απ’ τον ορθολογισμό τους, όπως οι πιστοί της θεάς Κυβέλης, για να εναποθέσουν την ευθύνη της ζωής τους στο αντικείμενο της λατρείας τους. Πριν από μέρες, ένας φίλος μου γελούσε με όσα έλεγα ότι έκαναν οι Αθηναίοι πριν από δεκαετίες με το θαυματουργό νερό του Καματερού, φορώντας το βιονικό του βραχιολάκι. Και μια παλιά μου φίλη έκανε χαρά επειδή πήρε ένα δώρο από κάποιον με θετική ενέργεια, προφανώς μετρημένη με κάποιο ενεργειόμετρο που ακόμη αγνοούν οι επιστήμονες, αλλά όχι οι απελπισμένοι απ’ τον εαυτό τους. Γι’ αυτό σας λέω: κροκόδειλος. Κροκόδειλος με ωροσκόπο Ιπποπόταμο, πριν η λογική γίνει εντελώς ανάδρομη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου